De desert
Door: Mariska & Coba
Blijf op de hoogte en volg Mariska
30 November 2012 | Chili, San Pedro de Atacama
Leuk alle reacties te lezen!! We blijven dus lekker posten..
Al vroeg wakker. Het hostel heeft een binnenplaatsje wat veel lawaai geeft. Mariska lag op drie hoog van een stapelbed, Coba op twee hoog. Het is een hokje van 3,5 bij 2 zo ongeveer met 4 bedden en 4 backpacks. Karl gaat vandaag weg dus we hebben het andere bed ingepikt en doen net alsof die van drie hoog schoon en onbeslapen is geweest.
We gaan fietsen vandaag, dus deze gehuurd en om half 10 gingen we op pad met Sieb, Jamie uit NY en Kev uit GB. Lunch en veel water mee, oef wat waren die rugzakken zwaar! Het was veel verder fietsen dan verwacht, waren twee uur onderweg, eerst over de "snelweg" waar bussen en vrachtwagens langs ons scheerden, later over een mul zandpad. Keiheet. Nu mocht dat meer wel eens in zicht komen. Of het allemaal de moeite waard was, is een tweede maar de zoute lagoon was wel grappig om in te dobberen. We waren er nu toch, dus laten we dat maar doen. Echt piepkleine garnaaltjes zwommen rond ons lijf. We waanden ons bij dr. fish! Alles was zout, wondjes krompen spontaan ineen, Coba's dikke haar was touw geworden. We waren helemaal wit, evenals later onze korte broeken, bikini enz.
Beetje afgespoeld en toen kon onze terugreis alweer beginnen want hadden 's middags die tour. Zadelpijn! Maar doorzetten en na een paar keer vragen en kleine shortcut kwamen we weer aan in San Pedro. We hadden het gehad en moesten ook nog met die tour mee. Gedoucht, om 16u weer op pad naar Valle de la luna. Busje in geklapt, vooral de gids maar laten lullen, praat maar raak. Maanlandschappen, zonsondergang (zoals eerder gezegd wordt dat zwaar overschat). Asociale Fransen (altijd mijn beste vrienden) die plekken in de bus inpikken en dan bij de bus gaan bivakkeren om weer als eerste in de bus te gaan zitten. Als je dan komt aanlopen schieten ze snel de bus in om hun plek veilig te stellen. Stakkers.. Er kwam geen eind aan de tour, we zaten stuk en moesten nog redelijk veel lopen. Onderweg nog sandboarders gezien, blij dat we dat niet gaan doen, dat is stom. Vooral het omhoog lopen tegen de zandberg op met je board. Is Coba's ervaring.
Om 20u waren we eindelijk terug. Verbrand en wel. Snel gekookt. Niet teveel nadenken want het rauwe kippenvocht en sponsjes daarin gedrenkt liggen overal en gaan met die banaan. Om 21u zaten wij aan ons restje pasta met gegrilde kip. De australische dreadlocks dudes uit Cairns hadden een lekkerder uitziend groentenpotje gekookt. Er is hier in town namelijk geen appel , banaan, of sla te krijgen die er niet verrot uitziet. Afsluitend met wat gitaarmuziek van de mannen, snel gaan slapen, want de tour van morgen begint om 7u.
Op naar Salar de Atacama, de zoutvlaktes met lagunas waar flamenco's rondscharrelen, wel leuk om te zien. We kregen een lekker ontbijtje voorgeschoteld. In de bus weer allemaal leuke Fransen. De types die in een rijtje van 4 stoelen, doodleuk met zijn tweeen de middelste twee stoelen bezetten. We zijn ook de enigen die Engels spreken in onze bus, dus speciaal voor ons commentaar van de gids in Engels, nadat ie het verhaal in Spaans heeft afgestoken.
Een lange weg volgt naar de bergen met groene korte gewassen met zoutmeren. Echt heel erg mooi en fotogeniek!
Bij elk nationaal park moeten we entree betalen. Je begrijpt, wij zijn Nederlandersen kunnen makkelijk voor studenten door, dus showen onze verzekeringspasjes en regelen de ene na de andere korting.
Rond 15u waren we terug waar we ff gechillt hebben. Syb en de rest zijn weg, in de plaats daarvan zitten we opgescheept met een stel Duitsers in het hostel, die erop los paffen. Dat helpt niet voor de droge ogen die we steeds hebben.
Nog wat inkopen gedaan voor het gezonde avondmaal, was heerlijk al zeggen we het zelf...
Het cafe was niks dus lekker gaan slapen, om 3u op voor de geiser el Tatio trip!
Oef! Het was vroeg deze morgen. Coba had geen oog dichtgedaan, was hartstikke verkouden. Het busje was volgeladen, gelukkig waren de Fransen er dit keer niet bij.
Het was een uur of twee rijden, een heel hobbelige weg, wel nog even de ogen dicht kunnen doen. En koud dat het was! In het busje was dat al zo dus eigenlijk wilden we er helemaal niet uit! Het was -4 graden, maar gevoelstemperatuur -15. We hadden geluk, want normaal is het tussen de -10 en -15 graden, dat had ik echt niet getrokken. De geisers waren een mooi gezicht zo tussen de opkomende zon. Voorzichtig dat je niet in een gat stapt met kokend heet water. Het ontbijtje stond klaar voor ons. Maris werd plotseling erg duizelig en beetje misselijk, wat last van hoogteziekte. We zitten op 4500 meter. Lieve mensen wilden helpen, thee van coca bladeren werd aangereikt, van (dit keer lieve en leuke) Duitse mensen kreeg ze een capsule. Het ging al snel beter.
Je kon nog in de hot springbaden die natuurlijk verwarmd waren door het warme water van de geisers. Hebben we niet gedaan, nog even bijkomen van alles en rustig aan.
Om 12.30u waren we terug, nog wat geslapen en om 19u hadden we afgesproken met het Nederlandse stel, Eva en Edwin, die we hadden ontmoet bij de transfer Calama-San Pedro. Lekker gegeten in een minipizzeria en nog wat gedronken. Erg bijzonder was het dat we getuige waren van een prachtig huwelijksaanzoek. wat is die Edwin toch romantisch! Was erg gezellig Eva en Edwin! 'S avonds op het binnenplaatsje gezeten met de Australische dudes Mac, Deacon en Skip. Wel gelachen.
Morgen op naar Salta, Argentinie. Dat wordt een busrit van 10u lang. Uit voorzorg alvast wat hoogtepillen ingenomen, je weet maar nooit als we de overtocht over de Andes maken.
Al vroeg wakker. Het hostel heeft een binnenplaatsje wat veel lawaai geeft. Mariska lag op drie hoog van een stapelbed, Coba op twee hoog. Het is een hokje van 3,5 bij 2 zo ongeveer met 4 bedden en 4 backpacks. Karl gaat vandaag weg dus we hebben het andere bed ingepikt en doen net alsof die van drie hoog schoon en onbeslapen is geweest.
We gaan fietsen vandaag, dus deze gehuurd en om half 10 gingen we op pad met Sieb, Jamie uit NY en Kev uit GB. Lunch en veel water mee, oef wat waren die rugzakken zwaar! Het was veel verder fietsen dan verwacht, waren twee uur onderweg, eerst over de "snelweg" waar bussen en vrachtwagens langs ons scheerden, later over een mul zandpad. Keiheet. Nu mocht dat meer wel eens in zicht komen. Of het allemaal de moeite waard was, is een tweede maar de zoute lagoon was wel grappig om in te dobberen. We waren er nu toch, dus laten we dat maar doen. Echt piepkleine garnaaltjes zwommen rond ons lijf. We waanden ons bij dr. fish! Alles was zout, wondjes krompen spontaan ineen, Coba's dikke haar was touw geworden. We waren helemaal wit, evenals later onze korte broeken, bikini enz.
Beetje afgespoeld en toen kon onze terugreis alweer beginnen want hadden 's middags die tour. Zadelpijn! Maar doorzetten en na een paar keer vragen en kleine shortcut kwamen we weer aan in San Pedro. We hadden het gehad en moesten ook nog met die tour mee. Gedoucht, om 16u weer op pad naar Valle de la luna. Busje in geklapt, vooral de gids maar laten lullen, praat maar raak. Maanlandschappen, zonsondergang (zoals eerder gezegd wordt dat zwaar overschat). Asociale Fransen (altijd mijn beste vrienden) die plekken in de bus inpikken en dan bij de bus gaan bivakkeren om weer als eerste in de bus te gaan zitten. Als je dan komt aanlopen schieten ze snel de bus in om hun plek veilig te stellen. Stakkers.. Er kwam geen eind aan de tour, we zaten stuk en moesten nog redelijk veel lopen. Onderweg nog sandboarders gezien, blij dat we dat niet gaan doen, dat is stom. Vooral het omhoog lopen tegen de zandberg op met je board. Is Coba's ervaring.
Om 20u waren we eindelijk terug. Verbrand en wel. Snel gekookt. Niet teveel nadenken want het rauwe kippenvocht en sponsjes daarin gedrenkt liggen overal en gaan met die banaan. Om 21u zaten wij aan ons restje pasta met gegrilde kip. De australische dreadlocks dudes uit Cairns hadden een lekkerder uitziend groentenpotje gekookt. Er is hier in town namelijk geen appel , banaan, of sla te krijgen die er niet verrot uitziet. Afsluitend met wat gitaarmuziek van de mannen, snel gaan slapen, want de tour van morgen begint om 7u.
Op naar Salar de Atacama, de zoutvlaktes met lagunas waar flamenco's rondscharrelen, wel leuk om te zien. We kregen een lekker ontbijtje voorgeschoteld. In de bus weer allemaal leuke Fransen. De types die in een rijtje van 4 stoelen, doodleuk met zijn tweeen de middelste twee stoelen bezetten. We zijn ook de enigen die Engels spreken in onze bus, dus speciaal voor ons commentaar van de gids in Engels, nadat ie het verhaal in Spaans heeft afgestoken.
Een lange weg volgt naar de bergen met groene korte gewassen met zoutmeren. Echt heel erg mooi en fotogeniek!
Bij elk nationaal park moeten we entree betalen. Je begrijpt, wij zijn Nederlandersen kunnen makkelijk voor studenten door, dus showen onze verzekeringspasjes en regelen de ene na de andere korting.
Rond 15u waren we terug waar we ff gechillt hebben. Syb en de rest zijn weg, in de plaats daarvan zitten we opgescheept met een stel Duitsers in het hostel, die erop los paffen. Dat helpt niet voor de droge ogen die we steeds hebben.
Nog wat inkopen gedaan voor het gezonde avondmaal, was heerlijk al zeggen we het zelf...
Het cafe was niks dus lekker gaan slapen, om 3u op voor de geiser el Tatio trip!
Oef! Het was vroeg deze morgen. Coba had geen oog dichtgedaan, was hartstikke verkouden. Het busje was volgeladen, gelukkig waren de Fransen er dit keer niet bij.
Het was een uur of twee rijden, een heel hobbelige weg, wel nog even de ogen dicht kunnen doen. En koud dat het was! In het busje was dat al zo dus eigenlijk wilden we er helemaal niet uit! Het was -4 graden, maar gevoelstemperatuur -15. We hadden geluk, want normaal is het tussen de -10 en -15 graden, dat had ik echt niet getrokken. De geisers waren een mooi gezicht zo tussen de opkomende zon. Voorzichtig dat je niet in een gat stapt met kokend heet water. Het ontbijtje stond klaar voor ons. Maris werd plotseling erg duizelig en beetje misselijk, wat last van hoogteziekte. We zitten op 4500 meter. Lieve mensen wilden helpen, thee van coca bladeren werd aangereikt, van (dit keer lieve en leuke) Duitse mensen kreeg ze een capsule. Het ging al snel beter.
Je kon nog in de hot springbaden die natuurlijk verwarmd waren door het warme water van de geisers. Hebben we niet gedaan, nog even bijkomen van alles en rustig aan.
Om 12.30u waren we terug, nog wat geslapen en om 19u hadden we afgesproken met het Nederlandse stel, Eva en Edwin, die we hadden ontmoet bij de transfer Calama-San Pedro. Lekker gegeten in een minipizzeria en nog wat gedronken. Erg bijzonder was het dat we getuige waren van een prachtig huwelijksaanzoek. wat is die Edwin toch romantisch! Was erg gezellig Eva en Edwin! 'S avonds op het binnenplaatsje gezeten met de Australische dudes Mac, Deacon en Skip. Wel gelachen.
Morgen op naar Salta, Argentinie. Dat wordt een busrit van 10u lang. Uit voorzorg alvast wat hoogtepillen ingenomen, je weet maar nooit als we de overtocht over de Andes maken.
-
30 November 2012 - 07:23
Nienke:
Wow, wat zien jullie veel! Gaaf hoor -
30 November 2012 - 10:26
Ludy:
Was even leuk dat skypen Maris. Mooie uitvinding hoor !!
Wat 'n geweldige foto's weer van jullie trips.
Nu 7 dagen Argentinië, leuk avontuur voor jullie.
XXX -
30 November 2012 - 13:00
Ank:
Wat sportief zeg met al dat fietsen... haha
leuke foto's! -
30 November 2012 - 16:04
Evelien:
Skypen??? Ik wil ook! :-(
Erg leuke foto's meiden en de verhalen zijn (zoals ik van je gewend ben Maris) hilarisch!! Leuk om te lezen dus vooral blijven schrijven! :-)
Heel veel plezier nog, geniet ervan!
Dikke kus xx -
30 November 2012 - 21:47
Claudia À:
Geweldige verhalen meiden! Zit er helemaal in. Top foto's ook, ziet er mega gezellig uit. Lekker genieten daar:-D -
30 November 2012 - 23:37
Anita:
Supper gaafff jullie verhalen, echt leukk!! Enjoyyyy meiden!!! Dikke kusss -
02 December 2012 - 22:32
Chris:
mooie foto's Maris, bijzondere landschappen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
