Tussen de locals

De laatste avond in Arequipa heerlijk gegeten. Wij dachten dat ze in een tentje met locals wel goed eten zouden serveren.. Empanadas en pizza opgewarmd in de magnetron. Fem had nog nooit zo smakeloos gegeten.
Het was fris en we liepen snel terug naar het hostel. Nog een drankje gedronken in de bar, waar een blacklight party was. Zoveel stelde het niet voor, maar was nog wel even gezellig en gesproken met wat Amerikanen. Rond 00.30u naar bed gegaan. Midden in de nacht denderden nog twee bewoners binnen in onze 6 bed dorm, die we eerst helemaal voor onszelf hadden. Om 6.30u opgestaan om naar het busstation te gaan. We gokten erop dat er bussen zouden gaan richting Puno in de ochtend. Het was nog niet zo makkelijk om een bus te vinden, maar uiteindelijk vonden we er een die om 9.30u zou rijden voor 15 soles pp (4 euro!). Het was ruim vijf uur rijden, dus waar voor ons geld.
Op het busstation keken we onze ogen uit. Mensen die busreizen aanprezen door de eindbestemming te schreeuwen; "Puno, Puno, Puno!" We chillden nog wat en liepen even door de straat achter het busstation. Veel straatverkopers, waarbij we wat fruit, eten en drinken voor onderweg kochten.
De bus was aftands, het bleek een lokale bus, kan ook niet anders voor dat geld, vol met Peruanen. Ze namen hun hele huisraad mee in de bus en het bagageruim zat helemaal volgepropt. Cavia's in de bus, busmedewerkers die gingen voorlezen in het gangpad, Peruaanse muziek en onderweg vrouwtjes die hun waar in de bus kwamen verkopen. Estamos sordo!!! (Wij zijn nu doof) door een schreeuwende theeverkoper, wat een half uur aanhield. Mogelijkheden om te plassen waren er niet en toen die er eindelijk was, was dat op een naar pis stinkende sta-wc. Onderweg stapten op de raarste momenten mensen in en uit. Na 7 uur de zon vol op ons bakkes te hebben gehad, omdat wij als enigen geen gordijntje hadden, kwamen we aan in Puno. Meteen de busrit naar La Paz en ons hostel voor de komende twee nachten geregeld en een taxi in gedoken. Aldaar de tour naar de uros eilanden geboekt voor de volgende ochtend. Inmiddels was het al rond 19u en liepen we richting Plaza del Armas om een eettentje te zoeken. Het valt op dat de mensen hier veelal in traditionele klederdracht lopen. Er zijn veel straatverkopers die ter plekke maaltijden bereiden voor de verkoop of hun zelfgemaakte waar aanbieden. Ondertussen kochten we op straat een mooie muts met bijpassende handschoenen, inclusief alle kleuren van de regenboog en bolletjes. 'S avonds koelt het hier wel heel erg af, tot onder het vriespunt, voor Nederlandse begrippen is het het goed uit te houden. Misschien dat we de muts en handschoenen ooit nog deze reis nodig gaan hebben, maar voorlopig blijven ze nog in de tas. We waren kapot en gingen vroeg slapen, volgende dag namelijk vroeg opstaan!!!

Om 6.15 stond ons ontbijt ons op te wachten, onder andere een lekker omeletje. We werden opgehaald met een busje om naar de haven te gaan. Onze boot was schijnbaar van Nederlandse makelij, want er zat een bordje op van "drie tour reizen", waarschijnlijk een afdankertje. Na een uur varen op het titicacameer kwamen we aan bij een van de uros eilanden. Vrouwen, mannen en kinderen verwelkomden ons in hun traditionele kleding en lieten ons hun gebruiken zien. Het eiland was amper 50x50 groot, waar ze met een kleine gemeenschap op leefden. Eens per week gaan ze naar het vaste land om inkopen te doen voor de komende week en hun spullen te verhandelen. We maakten een tochtje op hun rieten gondel en vermaakten ons daar met de mooie, ondeugende kindjes.
Op naar het volgende eiland, Taquile. Tijdens de boottocht van 1,5 uur liepen de temperaturen hoog op. We verwisselden onze lange broek voor een short, en lagen breeduit te zonnen op het achterdek. We waren de enigen, want de rest van de groep hulde zich in dikke fleecevesten, lange broeken en mutsen. Voor ons zijn dit toch echt zomerse temperaturen. Eenmaal op Taquile moesten we weer klimmen, steil omhoog, alleen dit keer op 4000m hoogte. Onderweg genoten we van de mooiste uitzichten, een mooi blauw meer in contrast met groene hellingen en een strak blauwe lucht. Af en toe betaalden we één soles om wat foto's te mogen schieten. Op het centrale plein werd elke toerist die een foto wilde maken, belaagd door ondeugende kinderen die naast je kwamen staan om ook op de foto te komen. Vervolgens vroegen ze daar geld voor. Onze Peruaanse gids nam ons mee voor de lunch bij een lokale familie, waar we heerlijk op het dakterras hebben gezeten, genietend van onze heerlijk verse vismaaltijd. De krakkemikkige radio stond te tetteren om verslag te doen van de wedstrijd Brazilië - Chili. Met een aantal Brazilianen en Chilenen in de groep was het hard tegen hard en tijdens de penalty's stonden we met z'n allen om de radio heen. Brazilië won en Chili huilde. Het is ongelofelijk hoe het WK voetbal hier in Peru leeft, zonder dat ze zelf meespelen. Na de lunch liepen we met Benjamin (USA) en Veronica (Australië), vrijwilligers uit Cusco, terug naar de boot. Met de spierpijn nog in ons benen, we kunnen ondertussen al twee dagen amper lopen van de hike, mochten we weer een mooi aantal treden naar beneden lopen. Na een boottocht van 2.5 uur terug naar Puno, kwamen we gaar aan. Eerst even lekker douchen en daarna op zoek naar een lekker restaurant. We besloten nog even naar de Plaza del Armas te lopen, want daar was veel volk aanwezig en we vroegen ons af waarom dat was. Veel mensen ook voor een deur, waar muziek uit kwam. We besloten ook mee naar binnen te gaan en het bleek een diploma-uitreiking van een school te zijn. Even rondgeneusd en wat lokaaltjes binnen gelopen. Er werd 's avonds nog volop lesgegeven en keken verbaasd op dat twee blonde meiden daar rondliepen. Bij het restaurant dit keer ons boekje te buiten gegaan en wel voor het astronomische bedrag van 75 soles gegeten en gedronken, €9,50 pp. Nu toch maar even op onze centen gaan letten ;-). Dit voornemen duurde niet lang, want tien minuten later stapten we een bar binnen om pisco te proeven. Gadverdamme wat is dat smerig zeg, dan maar een andere cocktail, voor €2,50 per stuk. Rozig van het haardvuur en de lange zonnige dag zoeken wij ons hostel op. Nog even snel ons volgende hostel in La Paz veilig gesteld en lekker gaan slapen.

Uitslapen dit keer! Om 8.30u worden we voor het ontbijt verwacht :-). Daarna even geskyped met het thuisfront en ons opgemaakt voor de wedstrijd Nederland-Mexico. We hadden expres de busreis naar La Paz om 14.30u geboekt, zodat we weer konden supporteren. Weer met oranje wimpers de straat op en naar dezelfde bar waar we de vorige dag geëindigd zijn. Bijna alleen, met een aantal locals, zagen we oranje winnen! We moedigden aan alsof we de nieuwe coaches van oranje waren en wisten maar al te goed wat van Gaal moest veranderen. Mensen schrokken van ons geschreeuw. Men feliciteerde ons met de overwinning en zien ons als de nieuwe wereldkampioen. Na de lunch snel naar het hostel om een taxi te nemen naar de busterminal. De bus viel wederom wat tegen, stonk alweer naar pis zonder wc aan boord. Onze beloofde WiFi is ver te zoeken, maar vooruit maar weer. We zijn de moeilijkste niet, niet teveel verwachten voor 30 soles.
Wel hebben we de eerste Nederlanders gespot! Nog niet eerder zijn we er een tegengekomen op onze reis. Op naar La Paz via Copacabana, waar we de grens naar Bolivia zullen oversteken. Na onze stempels te hebben gehaald op de grensovergang naar Bolivia, werden we gesommeerd van bus te wisselen om naar La Paz verder te reizen. Het was inmiddels een uur later in tijdszone. Later kregen we nog een verrassing. We moesten weer de bus verlaten en in het donker moesten we twee BOS betalen (22 cent) om de overtocht te maken over een klein meertje. De bus werd op zijn beurt ook overgevaren met een primitief vlot. Heel bizar. Aan de overkant zagen we ons kans schoon om de lokale gerechten te ervaren in de vorm van friet en worst bij een kraampje wat er niet al te hygiënisch uitzag.
Rond 22.30u Boliviaanse tijd kwamen we aan en namen een taxi naar ons hostel, wat er prima uitzag. We slapen in een 8 persoons dorm. Morgen eerste dagje La Paz, dan gaan we de stad een beetje verkennen.

Liefs, Mariska en Femke