Moskou, de stad van de vale mensen

Jaaaaa daar gaan we weer! De TransMongolië Express deze keer. We vertrekken op vrijdag vroeg vanaf Schiphol. Bedankt Heddy voor het brengen in de belachelijke vroegte!
Ze zouden staken op Schiphol maar de rechter heeft het verboden. Pfiew, geluk voor ons! Als we aankomen lijkt het er dan toch op dat ze de passagiers willen treiteren, meerdere ingangen zijn gesloten en je moet helemaal omlopen. Als we eenmaal binnen zijn blijkt dat bijna alle toestellen moeten inchecken vanaf balie 7. Er staat dan ook een enorme rij. Kak! Maar het schiet op en Mariska spot bij de security nog effe en passant de man van Ankie van Grunsven- Sjef Jansen. Toevallig! De vlucht gaat voorspoedig en al gauw zijn we in Rome voor de overstap. We hebben niet al teveel tijd en moeten hier nog door een paspoort check. Al met al duurt het toch wel effe.
Als we bij de gate komen aangesneld, blijkt iedereen nog te zitten en wordt er nog niet geboard. Dus wij gaan ook op ons gemakkie ergens zitten. Dan hoort Mariska de final call voor onze vlucht. Shit! Die mensen hier zitten niet op dezelfde vlucht te wachten! We springen op en gaan snel de bus in die ons naar het vliegtuig moet brengen. Hadden we bijna onze vlucht gemist :-). Omdat het allemaal zo chaotisch is vraagt Coba nog even aan een steward die ook in de bus zit of deze naar het vliegtuig naar Moskou gaat. Hij kijkt haar aan en zegt heel droog: "no, this one goes to Malaga." Nee! Coba roept naar Maris dat ze eruit moeten want ze zitten verkeerd! Dan lacht de steward en zegt dat het een geintje is. We zitten goed. Hahaha gelukkig maar! In het vliegtuig loopt een strakgetrokken stewardes rond. Je ziet de littekens van haar straktreksessie nog achter haar oren zitten. Ze kan haar mond niet meer helemaal dichtmaken waardoor er een belachelijk ronde opening tussen haar lippen ontstaat. Lachen kan ze ook niet meer. Triest.
Eenmaal aangekomen staat Dimitri ons op te wachten. Hij dreunt alles lekker monotoon op, zoals het een echte Rus betaamt.. Hij moet ook nog een ander stel ophalen in een andere terminal, dus rijden we daar met zijn auto naar toe. Dat stel blijken dus ook Nederlanders te zijn. Jaartje of 50 schatten wij zo. Ze gaan dus ook de TransMongolië Express doen. Als we in de auto zitten begint het vrouwtje even op te scheppen dat ze zo bereist zijn en begint ze heel irritant te doen. Ze vindt de Express maar spannend en avontuurlijk. Hoezo denken wij, alles is geregeld en je wordt bij het handje gepakt en gebracht waar je zijn moet. Lekker 'avontuurlijk'. Ze blijken ook nog eens een privé coupé te hebben geboekt. Heel avontuurlijk inderdaad. Ze is zelfs zo avontuurlijk dat ze wel 4 keer vraagt aan Dimitri of ze echt die hele coupé voor zichzelf hebben. 1 bevestiging is niet genoeg. Dus..... Tiaramensen noemen wij dat ;-P.

Metrostress deel 1
We besluiten de metro naar het centrum te nemen, maar dat klinkt makkelijker dan het is. Het Russische schrift bestaat uit tekens die wij niet kunnen lezen. Bijna nergens vind je de voor ons normale alfabet tekens erbij en in een metro is dat best wel lastig. Met handen en voeten lukt het ons vrij snel om een retourtje te kopen. Maar dan staan we op het perron en weten we niet welke van de twee we moeten nemen. We laten er 3 passeren voor we besloten hebben in te stappen, nadat we dit ook nog gevraagd hebben bij iemand. Maar weinig mensen spreken hier Engels, handen en voeten dus. We zitten in de goeie en we stappen bij de juiste halte uit. Maar dan moet je ook nog de juiste uitgang vinden. Dat lukt ons dus niet, waardoor we boven de grond weer helemaal terug moeten lopen.

We lopen meteen richting het Kremlin en komen dan bij de prachtige kathedraal St. Basil. Dit is de beroemde kathedraal die je overal op foto's van Moskou ziet staan met de Efteling torentjes. Omdat de zon al onder gaat is deze prachtig verlicht!
Als we twee souvenir winkeltjes binnenlopen zien we de absurde propaganda rond Putin. We besluiten hem Jan Peter te noemen zodat we zijn naam niet zo vaak hardop uitspreken tussen de Russen. Dat is hier wel een dingetje namelijk. Matroesjka beeldjes met zijn hoofd erop. T-shirt met hem en het woord peace erbij, boekjes met propaganda over het communisme, wapens erop, een schaakspel waarbij wit Rusland is met vlaggen en presidenten en zwart is natuurlijk Amerika. De Russen hier zijn kwa uiterlijk niet echt anders te duiden dan vale mensen. Lachen doen ze niet veel.. Op wat humor hoeven we niet te rekenen!
We eten nog wat op een gezellig pleintje en dan is het al laat, moeten we de metro weer terug nemen.

Metrostress deel 2
En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We lopen het metrostation in maar dat is dus gigantisch groot. Het is niet duidelijk welke kant we op moeten en dus vragen we het aan een vrouw. Sara heet ze. Ze begrijpt geen Engels maar is heel behulpzaam en neemt ons aan het handje mee heel het station door om ons op de juiste metro te zetten. Ze moest zelf niet eens die kant op. Wat een schat! Het is ons dus weer gelukt om op de juiste plek te komen. Check!

Op zaterdag slapen we uit en na het ontbijt gaan we weer op weg naar de metro. Deze keer goed voorbereid want we zoeken het Russische woord voor dagkaart op. Dit laten we zien bij de ticketverkoop en we hebben binnen no-time onze kaartjes. Naast ons staat ook een Nederlandse meid te stuntelen en we helpen haar met onze vertaling. Judith is vanacht aangekomen in hetzelfde hotel en gaat ook de TransMongolië Express doen.

Metrostress deel 3
Judith is dolblij dat ze ons tegenkomt, en gaat gezellig een dagje met ons mee. We zijn volgens haar, haar redders in nood. Lezen jullie dat ook pap en mam? :-)
Wij weten immers welke metro we moeten nemen. Eenmaal beneden stappen we zo in de juiste metro, denken wij. Het andere perron is afgezet met linten, dat is wel een beetje vreemd maar ach. In de metro blijkt deze toch de andere kant op te gaan. Hebben wij weer. We komen erachter dat er werkzaamheden zijn en deze metro op en neer pendelt tussen 4 stations maar voor ons niet de juiste kant op. We blijven dus zitten tot we weer terug zijn, en dan volgen we de andere mensen naar bussen die klaar staan om ons naar een volgend metrostation te brengen. Daar moeten we weer opstappen en kunnen we verder. Het lukt ons om toch weer aan te komen. Deze keer zelfs met de juiste uitgang. We leren het nog eens!

We hadden ons voorgenomen om naar het mausoleum van Lenin te gaan, maar deze sluit om 1300uur. Gaam we het nog redden?
We sluiten meteen aan in de rij en na een half uur kunnen we naar binnen. Je moet hier overal door een security check heen, die Russen nemen veiligheid heel serieus.
We hebben mazzel, want ongeveer 20-30 mensen na ons mogen nog binnen en dan gaat het hek op slot. De mensen die daarachter staan hebben pech.
Dan gaan we naar binnen en word je gemaand stil te zijn. Lenin is in 1924 gestorven en omdat de Russen hem zo brilliant vonden hebben ze besloten hem te balsemen. Hij ligt hier dus al 92 jaar opgebaard. Je loopt langs zijn baar, achter glas en dan loop je weer naar buiten. De Russen schijnen dit massaal te doen om hem te eren. Het is wel indrukwekkend om te zien.

Als we buiten staan zien we de kathedraal weer. Hij blijft mooi om te zien, we gaan met Judith naar binnen er blijkt een museum in te zijn. Al snel staan we weer buiten :-).

We zijn hongerig dus gaan we bij een hip tentje een burger eten. Deze smaakt prima! Daarna komen we op een pleintje met een podium waar wat plaatselijke artiesten optreden. De muziek staat veels te hard! Als we wat drinken daar kunnen we elkaar niet meer verstaan. We lopen nog langs het beroemde Bolshoi Theater, deze is nu gesloten. Geen balletvoorstelling voor ons dus. De wijk waar we rondlopen is een chique wijk met veel dure winkels. Nadat we wat rondgelopen hebben, besluiten we ergens op een muurtje te gaan zitten met onze gekochte corona's en colaatje. Als we deze al bijna op hebben komt er een agent vragen of we de alcohol willen verbergen. Je mag deze niet in het openbaar drinken. Prima. Het zou toch wat zijn als we onze oudjes zouden bellen met het bericht dat we opgepakt zijn ;-)
We zien nog de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat en gaan dan op het rode plein wachten tot de zon onder gaat. Als de verveling toeslaat komt de selfiestick van Mariska tevoorschijn en volgt er een hele shoot. Zo krijgen we de tijd wel om. De kathedraal kleurt prachtig bij de ondergaande zon en je kan er veel mensen kijken!
Als we op zoek gaan naar een restaurantje voor het avondeten (die zijn er eigenlijk niet zoveel), zijn ze op straat met een groep een dans aan het oefenen. Het schijnt voor een film te zijn. Het ziet er wel geinig uit en we blijven even kijken. We lopen nog wat en dan horen we gejoel achter ons. Er komt een man aangesprint met op zijn hielen twee agenten. Die kwakken hem eerst tegen een auto en dan hebben ze hem. Geen idee waarom maar hij wordt in de boeien afgevoerd. Sensatie! Dan vinden we een restaurant. Als we een biertje bestellen krijgen we een megagrote pul voor ons neergezet. Ok dan. Het is al 2330 als we weggaan, op naar de metro maar weer. Op Coba's idee gaan we het station binnen waar we uit kwamen en we herinneren ons de route terug. In een keer goed! Yeah! We nemen de metro tot aan dezelfde halte terug en dan gaan we weer de bus in. Terug naar het hotel.
We moeten afscheid nemen van Judith want ze heeft een andere trein dan ons, wel jammer hoor. We hebben een super leuke dag gehad met zijn drietjes! Thanks Judith!

Nu maken we ons op voor vier dagen treinen!

Liefs Coba en Mariska