Rustiek Viñales te paard

Een nieuw jaar, nieuwe reis!
Na twee heerlijke maanden op Aruba, is het tijd om naar Cuba te vertrekken!
We hebben er zin in, al blijft het een raar gevoel om Aruba weer achter te moeten laten.. Maarrrrrr nieuw eiland, nieuwe kansen!

Zaterdag 1 april vertrekken we, ons vliegtuig gaat om 13.20u. Na een kort nachtje en het afscheid van onze vrienden, stappen we in richting Panama. Bij Gods gratie vertrekt het vliegtuig op tijd. Freezing koud in het vliegtuig met onze korte broeken nog aan. Handig dit. We halen onze overstap en na een hoop gedoe met de handbagage dat bij lange na niet in de bakken past, geeft Patries haar trolley af om in het ruim gedumpt te worden.

Rond 19u komen we aan op Havana en staat onze taxi al klaar met bordje en al.
Eerst geld wisselen, geen rij gelukkig, maar Maris mist wel 50 euro uit haar portemonnee, vreemd.. 800 euro ieder gewisseld voor CUC.
25 min later komen we aan bij casa Diana in Vedado, een trendy, rustige wijk. We hebben een mooie kamer, al zullen we hier niet veel zijn.
Diana en Tony zijn vriendelijk en behulpzaam. Al spreekt Diana beter Engels dan Tony, die is soms moeilijk te verstaan.
We eten een hapje bij een plaatselijke cafetaria en wat blijkt, de hipsters vliegen hier om onze oren! OK, toch niet zo'n onderontwikkeld land als we dachten ;-)
We zijn kapot en slapen heerlijk, dat eerste nachtje in Cuba.
De volgende ochtend staat ons ontbijt klaar om 8.30u. We eten in een typisch Cubaans statig huis, koloniaal ingericht. Diana regelt voor ons een casa in Vinales. Er waren wat casa's volgeboekt die we op het oog hadden namelijk. We kunnen een koffer achterlaten in de casa, dat is fijn. Deze pikken we dan op de terugweg weer op.
Dan hoeven we al die zooi van Aruba niet mee te slepen.
Tony brengt ons naar de autoverhuur. Het ophaalpunt is hotel Melia Havana. Tot grote hilariteit worden we gebracht in een oude, witte Lada. Hij valt bijna uit elkaar, maar Tony brengt ons veilig naar het punt waar we wezen moeten. Overal op straat zie je oldtimers, te grappig, al hadden we er al veel over gehoord.
Het blijkt dat er geen auto's beschikbaar zijn, we moeten minimaal 1,5 uur wachten. Uiteindelijk worden dit er bijna drie, maar ja, we zijn het Arubaanse tempo gewend, dus dat ging wel. En dan heb je gewoon gereserveerd. Wat een sof. Nog twee koppels zitten te wachten als makke lammeren totdat de knakker van de verhuur eens terug zal komen. Wij vatten de koe bij de hoorns en bellen 'm op. Uiteindelijk komt ie opdagen en kunnen we pas om 13.30u onze Kia Picanto bestijgen.
We rijden! Jeeejjjj en het is nog een automaat ook, incl. een USB ingang. Wat een feest. Wel een auto onder de butsen en schrammen.

We zijn onderweg naar Viñales met onze offline navigatieapp en nemen de toeristische route. Mooie uitzichten, stille dorpjes zorgen ervoor dat we helemaal in het Cubaanse sfeertje komen. De wegen zijn matig, met af en toe een gat in de weg, maar kunnen redelijk doorrijden, zeker in het begin.
Een constante benzinegeur in ons neus doet ons geen goed, er moet wat met die gare Picanto zijn, maar ja, we rijden maar door..
Onderweg nog bijna een paard op de motorkap haha, de paarden vliegen je om de oren hier. Paard en wagen, open vrachtwagens die gebruikt worden als bus, ossen met een trekschuit erachter, zijn onderdeel van het straatbeeld. Af en toe een kip of zwijn op de weg is niks geks.
Als we controleposten passeren, rijden we gewoon door, geen idee wat we daar moeten haha.

Redelijk doorgereden en rond 18u komen we aan in Viñales bij onze casa particulare, de casa van Graziella en Tony. We kregen een vriendelijke uitleg over de bezienswaardigheden in de buurt. De kamer is prima, privébadkamer en kluisje.
Ze koken helaas niet, wel ontbijt. We vragen naar de hanengevechten in Viñales, maar die hebben we net misgelopen. Deze zijn alleen op zondag. Illegaal, maar in Viñales gedoogd. Er gaat veel geld in om met het gokken op deze hanengevechten. Een wereld op zich.
Morgen regelt de casa een cowboy, waarmee we morgen op pad gaan door de groene vallei van Viñales. Hij zal dan direct vragen naar de hanentrainingen, want de cowboys weten daar meer van.
We frissen ons wat op na de lange rit en gaan wat eten bij een pizzeria.
Drinken nog een cocktailtje bij een bar, de eerste moijito van Patries. Haar geliefde crushed ice is hier niet standaard bij een moijito, dus was wat minder lekker dan verwacht! Zo hoort ie schijnbaar officieel.
We hebben alweer kennis gemaakt met de mannen van Cuba, nog opdringeriger dan de mannen in Aruba haha. Een ober flirt wat en gebruikt de translate app om duidelijk te maken dat ie om 1u klaar is met werken. Laat ons uit, geeft een zoen en wil ook nog een zoen op de mond pffffff.
Aruba kennen ze hier niet, al is het ook een Caribisch eiland. Hier kijken we wel van op. Ken je omgeving zou je denken?
We zijn kapotmoe en slapen heerlijk.

De volgende ochtend worden we om 9u opgehaald door Osniël. Een kleine cowboy met laarzen, sporen en lange broek, cowboyhoed op. Er wordt naar de hanen gevraagd en ja, we mogen vanmiddag wel mee naar de hanentrainingen, die plaatsvinden bij zijn huis. Geinig! Hij blijkt 13 hanen te houden, allemaal voor de gevechten. Elke dag traint hij ze en gisteren heeft hij gewonnen met z'n haan.
We lopen naar een plek iets buiten het dorp en ontmoeten Daniël en Pedro, oftewel Pieter, een jongen uit Nederland die iets wil gaan opzetten hier in Cuba. Osniël gaat met twee andere toeristen mee lopen door het park, wij gaan te paard met Daniël en Pedro, die mooi kan vertalen voor ons.
Wat een prachtig landschap hier! Een lange tocht te paard volgt en we bezoeken een tabaks- en koffieplantage. We krijgen uitleg over de processen. De mannen krijgen een sigaar om te roken, daar wagen we ons maar niet aan. Ik zou spontaan aan de schijt gaan denk ik ;-) Patries koopt wat sigaren, we drinken koffie bij de plantage. Rijden een beetje, af en toe jaagt Daniël de paarden even op, tot ze in galop gaan en lacht hij ons uit. Ondertussen uiteraard flirtend ;-)
We bezoeken een grot, pikdonker. Was het entreegeld niet waard haha.
Onze kont begint al behoorlijk zeer te doen en zijn helemaal goor van al het rode zand dat opstuift.
We parkeren de paarden bij het schuurtje met de gevechtshanen. Het is rond 15u en Osniël is nog niet terug, dus we lopen met Daniël naar de lokale pizzeria en bestellen wat drinken. Daniël ondertussen kletsend en grappenmakend met de plaatselijke mannenclub, die een beetje staat te chillen na een werkdag.
We hebben een gesprek over vrouwen, daar moeten we natuurlijk toch alles van weten. Hij heeft meerdere liefjes, twee kinderen bij verschillende vrouwen, maar wordt er verlegen van om het erover te hebben hahaha.
Daniël slaat wat bier in, wij moesten het dragen in onze rugtas. We lopen terug naar de hanen en opeens is Daniël weg.. Huh wat is dit nu weer. Later zien we hem weer, hij kon niet gezien worden met buitenlandse meiden met ondertussen bier in z'n hand (buiten werktijd) haha, daar kwamen praatjes van.
Osniël was er, we kregen een biertje en de hanentraining kon gaan beginnen. Het is een hele business, pootjes worden verbonden, met z'n drieën prepareren ze de hanen. Dan laten ze de hanen in een ring vechten en oefenen. Deel van deze cultuur. Morgen zal er een wedstrijd zijn, buiten de zondag om, we zijn uitgenodigd, maar na een half uur hadden we het wel gezien. Dus besluiten we naar huis te lopen met Pieter.
We nemen afscheid van deze superaardige gasten.
Na een lekkere douche gaan we weer even op pad. We hebben al met Pieter afgesproken op het pleintje bij de kerk. Eten wat bij een tapastent en drinken nog wat. Een superopdringerige, wel knappe Cubaan laat een biertje bij Mariska bezorgen en komt er later bijzitten met z'n amigo. Hij maakt avances en was echt te opdringerig, dus daar waren we snel klaar mee. We lopen naar huis en zullen Pieter morgen weer ophalen.

Lekker ontbeten in de casa en om 9u gaan we on tour met de auto!
We rijden met Pieter in de auto naar de Mural de la Prehistoria, een rotsschildering, die we al van verre zien. We gaan verder ook niet naar binnen, maar rijden door naar de Cueva del Indio, een supertoeristisch gebeuren, tot het gênante aan toe. Compleet met indiaan, die rare geluiden aan t maken is, lapje voorgebonden, dansend. Na de betaling, wat ook best vreemd ging, lopen we door de geprepareerde grotten, best mooi en stappen in het bootje, met nog andere toeristen, voor een klein tochtje naar de uitgang. Onderweg nog even zeggen; deze stalagtiet lijkt op een slang, deze op een doodshoofd, dat soort praktijken haha, je kent het wel. En dan weer geld gaan vragen.
Toen we weg wilden rijden, komt een vrouwtje naar ons toe voor 1 CUC parkeergeld.. Wat denk je zelf? Het staat nergens, je was er niet toen we aankwamen.. Kom! Wegrijden dus met di handel! Haha ze noteert nog wel ons kenteken, nou ben benieuwd wat ze daar mee doet...
Een helse tocht volgt over een niet gebruikelijke weg naar Cayo di Jutias, er moet namelijk weer aan onze tan gewerkt worden! We missen de stranden van Aruba! T
4 uur lang rijden over gaten en kuilen, nergens even lekker kunnen doorrijden! Pfffff. Is
Onderweg een pizza gegeten bij een tentje aan de weg, we betaalden er welgeteld 25 cent voor.. Dit zijn de betere prijzen! Al koop je al vaak wat en dan kost het 1 CUC, omdat dat nu eenmaal makkelijker is met wisselen enzo, en het wordt toch wel betaald door toeristen.
Schoolmeisjes komen langs, met lippenstift op, ze wilden graag met ons op de foto. We krijgen nog zoenen ook! Alsof we een attractie zijn.
Cayo di Jutias ligt op een schiereiland, we moeten over een weg met de zee aan weerszijden om er te komen. Er was geen controlepunt om de 5 CUC te moeten betalen die in het boekje stond.. Onze banden intussen helemaal aan gort, wagen naar de grootjes, maar we zijn er! Onderweg geen kip op de weg zien, dus we dachten echt dat er niemand zou zijn. Wie is er zo gek om zo lang te gaan rijden voor een strand??
Nou, veel mensen dus, alle oldtimers stonden er geparkeerd, hele bussen.
Wel mooi strandje hoor, maar viel ons wel wat tegen. We zijn verwend.... :-(
Paar uur gebleven, maar als we voor donker thuis wilden zijn, moeten we toch echt weg.
We nemen een andere weg dit keer, deze is wat korter en wat beter te doen. Mooi uitzicht, paar keer gestopt voor een pica. Na 2 uur zijn we weer in Viñales en rijden we nog even naar hotel Los Jazmines voor een adembenemend uitzicht! Wat een mooie zonsondergang hier bij het zwembad en uitzicht op de vallei. Drankje erbij en WiFi.
Voor WiFi hebben we even in de rij gestaan in Viñales al eerder.. Je moet Etesca kaarten kopen voor 1 of 5 uur en dan kan je alleen bij WiFi spots internetten, waar je dus met je code inlogt.
Op de terugweg naar de casa kijken we nog even bij het plaatselijke hospitaal. De spoedeisende hulp is wat beperkt ;-)
We douchen en eten een lokale maaltijd bij een tentje. Drinken nog een cocktail bij een barretje en nemen afscheid van Pieter.
Onze casa heeft een casa geregeld in Havana Vieja voor de laatste dagen, maar deze blijkt niet echt in het oude centrum te liggen. Zo word je dus bedonderd.. Die moeten ze dus maar even afbellen!

De volgende ochtend eten we ons ontbijtje, rekenen we af met de mensen van de casa voor drie nachten en gaan weer onderweg! Dit keer richting Cienfuegos, maar nu over de snelweg. Eerst water halen, kaartje sturen naar het HOH hospitaal, tanken. Voor 25 CUC heb je hier ongeveer een volle tank.
Een lange rit volgt over de snelweg, ruim 5 uur. De rit verloopt prima, onderweg eten we bij een stalletje een broodje kaas. Hollandser kan niet! De helft van de kaart is vaak toch niet beschikbaar, dus veel hebben ze niet.
Onderweg moet Maris wel heel nodig kakken, dus achter een boom langs de kant van de snelweg gaan zitten en een vlaai gelegd ;-) Tja, komt op als poepen..
Op een gegeven moment zijn we het wel zat, af en toe weer een gat in de weg, maar verder kunnen we lekker doorrijden. Cienfuegos nadert gelukkig.

We gaan aan bij een casa die in een boekje staat, maar deze hebben geen plek. Door naar een andere casa, ook geen plek. Mmmmm ze weten wel vrienden van hen, dus worden we doorverwezen. Een vriendelijk vrouwtje is aan het schilderen in de casa, dus krijgen we haar dochter in de auto en rijden we naar haar casa toe.
Haar stoepje en opgang is een gewild punt voor omstanders om op te gaan zitten en er is een soort taxistandplaats voor, dus levendigheid genoeg hier. Vlakbij het Parque Martí. Voor 20 CUC voor 1 nacht zitten we hier prima, al lijkt het alsof we in een hoerenkast zitten. Parkeren kunnen we in een straatje verderop, een vrouwtje zou dan op onze auto passen, dit kost dan 2 CUC. Laten we het maar doen, dan zijn onze banden uit niet lek morgen ;-)
De eigenaresse van de casa spreekt geen Engels, maar we komen er wel uit.
We regelen via haar een casa voor drie nachten in Trinidad, na het bellen van heel wat nummers. Het is populair schijnbaar, die stad. We zijn niet zo goed voorbereid haha.

De stroom is uitgevallen, dus wachten we maar met douchen, het is inmiddels 17u en gaan nog even op pad. We lopen door de stad, grauwe bedoeling vol met uitlaatgassen. Het Parque Martí is gezellig, overal zitten mensen in het park. Mooie historische gebouwen rondom. Veel toeristische bussen, dat wel.
We bekijken de stad vanaf een torentje boven op een dak. De stad ziet er best aftands uit vanaf hier, met uitzicht op zee, cruiseschip en industrie.
We lopen verder naar de Malacón over een marktje. Het is hier gezellig druk. We kijken uit over de boulevard en zee en willen naar de Palacio del Valle, op de landpunt Punta Gorda. Dit gaat te lang duren om de zonsondergang daar mee te maken. Dus nemen we een fietstaxi. De eerste vraagt 10 CUC, wat denk je zelf? We ritselen er een voor 3, want hij moet hard trappen.. Over de Malacón naar het roze paleis.
We moeten zeggen, gisteren was het uitzicht beter, maar ach we mogen niet klagen ;-) . We drinken een lekker koud alcoholvrij cocktailtje, schieten wat pica's en begeven ons weer richting het centrum. Diezelfde gast van de 10 CUC voor een ritje is nu met paard en wagen en heeft al door dat we Hollanders zijn, want hij zegt nu direct 3 CUC voor beiden. Prima, hadden toch al geen zin om te lopen.
We worden afgezet bij de casa en knappen ons op om ergens te gaan eten. Werkelijk, nergens een eetgelegenheid te vinden rondom het pleintje en het lijkt er wel doods. We hadden iets meer gezelligheid verwacht. Uiteindelijk vinden we toch ergens een pizzeria, met een Engelssprekend Cubaans meisje. We kletsen wat, eten een pizza en gaan weer. We zien nog een bandje spelen bij een café naast het oude theater. Raken met wat gasten aan de praat voor het café, die ons wel zullen leren dansen in een club op Punta Gorda. Superaardige gasten, gelachen, toch besluiten we naar de casa te gaan. We gaan in Trinidad wel weer stappen! De man des huizes staat ons al op te wachten, het is inmiddels 0.30u. Later weer meer avonturen ;-)

Hasta luego! Xx