In de wacht

Om 5.15u waren Fem en ik op Schiphol om te vertrekken naar Peru!
Het grote wachten begon al bij het inchecken van onze backpacks. Het ging niet van een leie dakje en we kregen de boardingpassen van Miami - Lima pas in Londen.
We hadden alle tijd, dachten we, voordat we moesten boarden. Na wat winkeltjes te hebben gehad en een panini naar binnen te hebben geschoven, liepen we rond 6.45 nog even langs bij Lisanne, het zusje van Fem, die bij de sandwich bar werkt. Bijzonder was dat deze al geopend was en we mochten heel lief een lekker broodje uitzoeken. Ook hebben we nog uitgebreid een muffin geselecteerd, waarna we toch wel tot de conclusie kwamen dat we maar eens moesten gaan lopen naar de gate. Dit bleek op een half uur lopen te liggen! Ik zei nog tegen Fem, " moeten we niet gaan rennen?" waarop Femke het wel geinig vond dat ze ons gingen omroepen en dus rustig doorliep. Toen we aankwamen bij de handbagagecheck, stonden ze al op ons te wachten en riepen "Mariska en Femke!!" Oeps echt te erg want ze wilden de gate gaan sluiten! Om 7.00 stapten we het vliegtuig in en om 7.15 vlogen we. Met het zweet in onze bilnaad zaten we uiteindelijk. Dit zou ons nooit meer overkomen.
Na een korte vlucht in Londen onze tickets opgehaald en na een uurtje wachten en nog dat lekkere broodje naar binnen te hebben gewerkt, geboard voor Miami. Deze vlucht duurde 9 uur. Nog wat films gekeken en lekker genold. Nog nooit zoveel "mannelijke" stewards gezien. In Miami druipte het van de regen, ook in de slurf. We moesten door een waterval en er waren geen vliegtuigen die meer opstegen of landden. Vervolgens moesten wij 1,5u op onze koffers wachten, die we later weer moesten inchecken. Met drie uur overstaptijd werd het alsnog krap en kregen we een express kaart voor voorrang bij de douane. Gelukkig knapte het weer iets op en konden we vertrekken. Na nog een vlucht van 5,5 uur zonder tv schermen en chagrijnige stewardessen kwamen we aan in Lima. Gelukkig redelijk kunnen slapen. Inmiddels hadden we 24u over de reis gedaan en was het 21.30u lokale tijd.
Onze backpacks kwamen snel, inpakken en wegwezen en met de taxi naar het hostel. Femke dacht meteen pistoolschoten te horen na harde bonzen die buiten te horen waren haha ;-) Nog een half uur rijden en we waren op plaats van bestemming volgens de taxichauffeur. Alles donker, geen naambordje, maar uiteindelijk toch kunnen aanbellen. Meteen het bed in. We moesten om 5.30 weer opstaan voor de busrit Lima - Ica.

De volgende ochtend met de taxi naar het busstation, waarop de bus niet om 6.30u vertrok, maar om 7.00. Tickets waren kwijt, maar ze had ze na een kwartier toch gevonden. In de bus liet Fem zich van haar onhandigste kant zien en haar tas dreef werkelijk in het water, waar de dop van de fles afgeschoten was. Lekker hulp van de crew (not) maar we hebben het zelf opgelost met pleepapier. Wie moeten schijten, heeft denk ik een probleem ;p.
Nog ff lekker genold onderweg en weinig van de omgeving genoten. Deze was namelijk prachtig met mooie krotten, vies verkeer en overal tuktuk's op straat. Om weer even echt in het zuid-Amerikaanse sfeertje te komen..
Rond 12.30 kwamen we aan in Ica. Gelukkig konden we al inchecken in een schattig hotelletje in Ica, wat tevens de enige was die we konden vinden.
Even boodschappen gedaan in een grote mall. Plots schalde er een luide sirene door de supermarkt. Iedereen stoof naar de uitgang. Mariska stond aan de grond genageld en dacht dat Femke en Mariska er geweest waren en er een schutter het op ons gemund had bij een gewapende overval. Na uitleg van omstanders, die ons wat wazig zagen kijken, begrepen we dat het om een aardbeving ging. De spagettipakjes lagen om in het rek.. Tot op de dag van vandaag heeft Mariska die omgevallen spagettipakjes nog steeds niet gezien.

Op naar Huachachina, de oase in dit troosteloze gebied.
Midden in de zandduinen scheen heerlijk het zonnetje en was een meertje idyllisch gelegen omgeven door palmbomen. We hebben daar lekker gechilled en gepicknickt met veel te sterke Peruaanse aioli.
De volgende dag zouden we gaan crossen door de zandduinen en gaan sandboarden. We hebben gegeten, gegeten, gegeten en voetbal gekeken.
Rond 20u hadden we het koud in korte broek ( koelt snel af hier) en gingen we weer met de taxi naar het hotel.
Lekker vroeg naar bed, lekker nollen.

De volgende ochtend in oranje outfit, inclusief oranje nepwimpers aan het ontbijt, waar Peruanen en medereizigers zich verbaasden over onze verschijning. In een taxi gepropt met dikke backpacks ( een soort fiat 500) en rugtassen en weer naar Huachachina gereden. Klaar voor de wedstrijd!
Omstanders riepen "Hollanda!" en hebben het over kampioenen.
We vleien ons neer bij ons stamrestaurant, waar we de backpacks kunnen droppen. We zitten vooraan en zijn er helemaal klaar voor. Iedereen bekijkt ons en het is best druk zo om 11.00 's ochtends. We zingen het volkslied een beetje mee.
We hebben een goede ochtend, want Nederland wint met 2-0 van Chili. Verder zullen we aan de slechte wedstrijd niet veel woorden vuil maken.
Snel die wimpers af en tijd om te gaan sandboarden en sandbuggyen. We zaten met 9 andere reizigers in de buggy en stoven door het zand met 60-70 km/u. Alsof je in een achtbaan zat! Midden in de zandduinen gleden we op ons buik de helling af, de een nog steiler dan de andere. Femke durfde het nog even aan om te gaan staan op haar board, wat applaus opleverde van de groep.
Vervolgens hadden we geregeld bij het hotel waar we hadden geboekt voor de tour om te mogen zwemmen en zonnen bij hun zwembad, wat heerlijk was. Het zwemmen hebben we maar overgeslagen, want het water was niet te harden. Nog even gedoucht voor het avondeten en op naar de nachtbus van Ica naar Arequipa. We vertrekken om 21.00 en zullen rond 8.00 morgenochtend aankomen.