Grote hoogten, diepe dalen
Door: Femke en Mariska
Blijf op de hoogte en volg Mariska
14 Juli 2014 | Peru, Lima
Om 7u werden we opgehaald door John, onze gids voor de komende vier dagen. Met 15 man in een busje vertrokken we naar onze onbijtplek. We hebben twee leuke stelletjes, Andy & Thea en Till & Eleanore (UK en Zwitserland). Drie Engelse meiden, Olivia, Meave & Beth. Twee Duitse vrienden, Johannes & Martin. Een vies slurpende en smakkende Taiwanees, genaamd Robert. Twee meisjes uit de USA en een Duits meisje Ina.
Dat John een leuke gids was, werd wel duidelijk, want hij deed er veel aan om het gezellig te maken. Natuurlijk hoorde een introductie van jezelf erbij, inclusief wie je supporterde; Nederland of Argentinië. Natuurlijk waren die Engelse wijven voor Argentinië (inclusief van die aanstellerige shirtjes) en ook die spleetoog heeft er duidelijk geen verstand van. John zou een verrassing hebben voor degenen die het goed hadden.
Na het ontbijt, waar Mariska een wc sloopte (terwijl er nog 335 anderen in de rij stonden) en daarmee definitief het onhandige stokje van Femke heeft overgenomen, reden we verder naar de opstapplaats voor het mountainbiken. Het was nog redelijk koud en winderig, dus we startten met jacks aan. Na het aantrekken van de uitrusting en het controleren van de fietsen konden we op pad. We suisden van de berg af, alleen maar downhill. We hebben het eerste uur de trappers nauwelijks hoeven aanraken. Langzamerhand verdween de mist en brak de zon door. Veel kleren konden dan ook uit en werden in de bus achtergelaten.
Natuurlijk was het wachten steeds op de Japanner en de Amerikaanse meiden, die niet konden fietsen. De wegen waren breed en goed onderhouden, dus het viel allemaal reuze mee.
Aan het eind van de rit werd het een soort wedstrijdje, waarbij we een naam hoog te houden hadden. Mariska gaf de rest het nakijken en maakte Nederland trots.
Daarna met het busje naar de lunch in Santa Pedro. We waren flink uitgelopen, want ons was verteld dat we rond 14u zouden aankomen, waardoor we de wedstrijd om 15u gemakkelijk konden zien. Kleding en wimpers check, we waren op alles voorbereid. Nu waren we er pas om 15.30u, waardoor ze dus verloren hebben. Bummer en alsof dat nog niet erg genoeg was, moesten op deze rampplek 's avonds weer eten.
De groep en de gids zijn gezellig en we zijn blij dat er geen Fransen bijzitten. In plaats daarvan hebben we nu de Chinees.
Het hostel was oke met de douches hangend boven het toilet, waardoor je bij de toiletgang in water baadde.
Kapotmoe waren we na deze dag en we moesten er nog drie.
Om 7u wachtte het ontbijt op ons bij weer diezelfde tent, waar het verder goed verzorgd was. De mogelijkheid werd geboden om onze tassen te halveren, wat we met beide handen aangrepen. Deze inhoud werd dan in het hostel van die avond afgeleverd door een taxi. Als dat maar goed gaat, maar het ging goed.
Wat hadden we een zin in de 8u durende hike door de jungle. Het ging op en neer, waarbij het wederom best weer zwaar hadden. We stopten wel geregeld, waaronder ook de Monkeyhouse, waar we de lokale Inca- rituelen, -gebruiken en etenswaren leerden kennen. Ook waren er aapjes, die veel toeristen optilden. En dan gaan janken als ze krabben, bijten of iets afpakken. Misschien hebben ze wel rabiës oid.
We liepen verder over smalle richeltjes en er was vanaf deze dag ook een andere gids bijgekomen, Tayson, die ons filmde en fotografeerde met de go-pro.
Het uitzicht was prachtig en na 7 uur lopen, moesten we voor de oversteek van de rivier in een bakje zitten om naar de overkant de gaan.
Eindelijk kwamen we aan bij de hotsprings, niet normaal zo vies als we waren. En we hadden het verdiend. Met vermoeide voeten van het iets toeristische bad genoten en een vieze laag achtergelaten. Het was inmiddels al een tijdje donker en het duurde lang voordat we naar ons hostel in Santa Theresa gingen. Gelukkig namen we de bus, anders moesten we nog een uur lopen.
In het hostel moesten we uit elkaar, want er waren niet genoeg kamers. Daardoor sliep Femke met de Duitsers en een snurkende Japanner en Mariska met de Engelse wijven die nog perse uit moesten en rond 2u pas terugkwamen.
De Duitsers komen met het idee om Robert, de Taiwanees, "neuken in de keuken" te leren, waarop Martin helemaal in een deuk lag. Natuurlijk lachen we ook met de Engelsen over de letterlijk vertaalde spreekwoorden. Bij het openlaten van de deur en waarbij iemand vroeg waarom de deur niet gesloten wordt, zei Mariska "I was born in the church", waarom we de grootste lol hebben.
De volgende ochtend stond het ziplinen op het programma. Ondertussen was Femke (alweer) aan de diarree en Mariska snipverkouden, waardoor haar ogen dichtzaten en traanden. We hadden het even zwaar met zijn tweeën.
Onze benen voelden als lood.
We mochten uitslapen, 8u ontbijten en we kregen onze uitrusting alvast aan.
In een busje werden we naar boven gebracht. Het ziplinen was gaaf en ging retehard over rivieren, canyons en bossen.
De wankele loopbrug was de schrik van de dag, het bleek, toen we aangelijnd aan de brug liepen, dat we zelf ons moesten ontkoppelen om palen voorbij te komen, wat echt doodeng was. Daarnaast zaten er ook een aantal lolbroeken voor ons, die de brug aan het wankelen brachten tot 45 graden naar links of rechts.
Daarna volgde een busrit naar de lunchplek, waar we vis en ijs te eten kregen, voordat we weer drie uur mochten lopen maar Aguas Calientes. Dit is de uitvalsbasis voor de Machu Pichu. Deze looptocht was stom. We zagen alleen maar treinrails, trainrails, treinrails, wat bomen en planten en oh ja... treinrails.. En een trein.
We waren chagrijnig en moe en op een na leek iedereen nog een rondje te kunnen en te willen. Pffffff en de kneusjes waren weer eens kapot.
Rond 18u aankomen in Aguas Calientes, een toeristisch mooi plaatsje. Wat een verademing dit hostel, een eigen douche en toilet, die helaas niet meer warm was toen Maris aan de beurt was...
Ook hadden we voor het eerst weer wifi, wat wel fijn was.
We gingen vroeg eten en kregen uitleg over de hike en dagprogramma voor morgen. We hadden de keuze tussen ongeveer 1,5 uur omhoog klimmen over steile trappen in het donker of voor 19 dollar een kaartje voor de bus te kopen heen en terug. De keus was snel gemaakt en Martin zou ons voorbeeld volgen. Waar de rest van de groep ging lopen om 4.30u, moesten wij zorgen dat we om 5u op het busstation waren om een kaartje te kopen.
We kregen de toegangsbewijzen op naam voor de Machu Pichu van onze gids en deden de snackinkopen, nadat we gepind hadden.
Wat waren we toe aan ons bed! Helaas werd het weer een kort nachtje.
Om 5u zorgden we ervoor dat we bij het busloket waren. Het was een beetje onduidelijk in welke rij we moesten en Martin was in geen velden of wegen te bekennen. Met Femke in de ene rij en Mariska in de andere moest het toch gaan lukken. Uiteindelijk was het de bedoeling dat je eerst de bustickets kocht, waarna je in de rij moest gaan staan om daadwerkelijk op de bus te stappen. Daar stond Femke al in en inmiddels was Martin terecht (die stond bij het verkeerde loket) en konden we zo aanschuiven in de rij waar Femke stond. Geregeld! De bussen rijden af en aan naar boven en inmiddels had zich al een hele rij met toeristen gevormd. Waar de anderen zwoegden en zweten in hun weg naar boven, zaten wij lekker in de bus en kwamen als vierde bus boven op de top aan rond 5.55u. Dit betekende dat we als een van de eersten voor de gate stonden om de Machu Pichu te gaan zien!
De gate ging open rond 6.15u. Aan onze tas zat het lunchpakket vastgebonden, die we niet naar binnen mochten meenemen. Je mag namelijk niet eten of drinken als je eenmaal binnen bent. Deze moesten we dus achterlaten bij een afgiftepunt. Toen de bewaker eventjes niet keek, zeiden we "nu!" en propten snel de lunch in de tas van Martin! Haha gelukt!
Wij wilden natuurlijk naar binnen, maar moesten eigenlijk wachten op de rest van de groep had onze gids gezegd. Martin had er ook schijt aan en volgens hem was de rest er nog lang niet! En dus gingen we naar binnen... Eventjes leek het niet zo groot als gedacht, maar later werden onze verwachtingen toch waargemaakt! Een prachtig uitzicht en ongelooflijk om eindelijk op deze plek te zijn! Later toch maar even snel teruggelopen en de gids zei dat we elkaar zouden ontmoeten bij het huisje en dat hij nog even zou wachten op de rest.
We waren zo blij dat we met de bus waren gegaan! :-)
En dus hadden we nog even tijd voor onszelf. Waarbij we lama's zagen grazen en Femke als een van de weinigen kan zeggen dat ze op de Machu Pichu heeft gepoept! Een klein koppie stak boven de bosjes uit, terwijl er steeds mensen voorbij liepen.
Even genieten met de groep van de zonsopkomst over de Machu Pichu (wederom overrated) en na een groepsfoto kregen we van John een tour met uitleg over de verschillende kamers en bouwdelen van een van de zeven wereldwonderen. Om eerlijk te zijn, hebben we niet heel goed opgelet. We waren alweer moe van het beklimmen van al die treden.
Tijd voor de lunch buiten de MP. We dachten pas de trein terug te moeten nemen naar Ollantaytambo vanuit Aguas Calientes om 21.20u, waardoor we dan pas rond 1.30u in het hostel in Cusco zouden arriveren. Maar John had een verrassing voor degenen die geboekt hadden via Southern Explorers (ons hostel), we mochten namelijk de trein nemen van 18.30! Dat was een opluchting!
Na de lunch was het tijd voor de Machu Pichu Mountain. Hier moest je voor 11u door de controle zijn, anders mocht je niet meer naar binnen.
Met het beklimmen ervan (1,5-2u) krijg je een mooi uitzicht over de MP. We hadden echt totaal geen zin om te lopen en zaten nog steeds stuk. Met nog steeds een besnot hoofd en racekak waren we nog steeds niet fit en dat was te merken. We moeten eerlijk bekennen dat we de top niet hebben gehaald en zijn blijven steken op een minuut of 15.. Vanaf daar had je ook al een mooi uitzicht en daar hebben we het maar mee gedaan. Achteraf hoorden we van de groep dat je bovenop een 360 graden view had, maar dat de klim het misschien niet helemaal waard was geweest...
Wij hadden ondertussen gechilled in het gras met de lama's en even een powernap gedaan.
Nog even een fotosessie en toen hadden we het eigenlijk wel weer gezien.
We bedachten ons dat Nederland nog speelde om de derde plaats om 15u en dus gingen we de MP uit om in het overdekte restaurant, wat erbij hoorde, voetbal te kijken.
Fijn dat we na de eerste helft met 2-0 voorstonden :-). De meesten leken veel sympathie voor Brazilië te hebben. We namen afscheid van de groep, waar we het erg gezellig mee hadden gehad en namen de bus terug naar Aguas Calientes om 16u en waren om 16.30u terug in Aguas Calientes. Snel de achtergebleven spullen ophalen, de tweede helft afkijken en nog wat eten gekocht voor in de trein. Mariska stootte met haar rugtas een stellage met fruit om en alle mandarijnen en bananen lagen op staat.. Oeps! Ze wilde nog dat we ervoor betaalden, maar al het fruit zag daarvoor al verrot, dus daar kon ze naar fluiten!
Helaas had de trein vertraging en wel 1 uur en 10 minuten, waardoor we pas om 19.45u vertrokken naar Ollantaytambo. Eenmaal daar aangekomen, was het een zooitje. Alle namen van de reizigers stonden op verschillende bordjes geschreven en met het desbetreffende busje moesten we mee naar Cusco.
Natuurlijk vertrokken we weer als laatst, want een paar dombo's waren doorgelopen, waardoor we een paar personen misten. Ongeveer twee uur later (en stervenskoud in de bus) kwamen we aan in Cusco, waar we snel naar ons hostel gingen om de backpacks op te halen en lekker te nollen.
We sliepen met twee mannen op de kamer, maar tot onze verrassing was er 's ochtends een boven Mariska aan het neuken, waarop Mariska vroeg: "maybe you can finish the fuck in her bed?" Het stopte spontaan. Vervolgens kregen we de schrik van ons leven toen de ander, totaal dronken, in de vuilnisbak ging pissen en vervolgens op Femke wilde gaan zitten! Ze trapte hem eruit. We hadden het helemaal gehad en boekten voor die nacht in Lima een privékamer.
Onze vlucht naar Lima ging om 13.30u en we dachten er 1 uur van tevoren te moeten zijn, maar dat bleek 2 uur van tevoren. Snel maar in de taxi dan, er was geen tijd meer voor de laatste souvenirs..
In Lima hadden we een privékamer met douche geboekt, maar er bleek niet meer plaats te zijn dan een privékamer met vier zonder douche.
Beneden komen we net op tijd voor de verlenging van Duitsland - Argentinië. Jammer dat wij niet de tegenstander zijn, maar gelukkig wint Duitsland. Zo eerst even douchen, zodat we morgen schoon en wel het vliegtuig op kunnen stappen. De taxi is al geregeld, dus morgen hopelijk geen gestress!
Lekker vroeg slapen, morgen staat de taxi klaar om 4.30, gaap. Niet normaal hoe vroeg weer, belachelijke tijden. Wie verzint dit nu weer!
Het was een drukke, slopende, fantastische en gezellige vakantie.
Liefs Maris & Fem
Dat John een leuke gids was, werd wel duidelijk, want hij deed er veel aan om het gezellig te maken. Natuurlijk hoorde een introductie van jezelf erbij, inclusief wie je supporterde; Nederland of Argentinië. Natuurlijk waren die Engelse wijven voor Argentinië (inclusief van die aanstellerige shirtjes) en ook die spleetoog heeft er duidelijk geen verstand van. John zou een verrassing hebben voor degenen die het goed hadden.
Na het ontbijt, waar Mariska een wc sloopte (terwijl er nog 335 anderen in de rij stonden) en daarmee definitief het onhandige stokje van Femke heeft overgenomen, reden we verder naar de opstapplaats voor het mountainbiken. Het was nog redelijk koud en winderig, dus we startten met jacks aan. Na het aantrekken van de uitrusting en het controleren van de fietsen konden we op pad. We suisden van de berg af, alleen maar downhill. We hebben het eerste uur de trappers nauwelijks hoeven aanraken. Langzamerhand verdween de mist en brak de zon door. Veel kleren konden dan ook uit en werden in de bus achtergelaten.
Natuurlijk was het wachten steeds op de Japanner en de Amerikaanse meiden, die niet konden fietsen. De wegen waren breed en goed onderhouden, dus het viel allemaal reuze mee.
Aan het eind van de rit werd het een soort wedstrijdje, waarbij we een naam hoog te houden hadden. Mariska gaf de rest het nakijken en maakte Nederland trots.
Daarna met het busje naar de lunch in Santa Pedro. We waren flink uitgelopen, want ons was verteld dat we rond 14u zouden aankomen, waardoor we de wedstrijd om 15u gemakkelijk konden zien. Kleding en wimpers check, we waren op alles voorbereid. Nu waren we er pas om 15.30u, waardoor ze dus verloren hebben. Bummer en alsof dat nog niet erg genoeg was, moesten op deze rampplek 's avonds weer eten.
De groep en de gids zijn gezellig en we zijn blij dat er geen Fransen bijzitten. In plaats daarvan hebben we nu de Chinees.
Het hostel was oke met de douches hangend boven het toilet, waardoor je bij de toiletgang in water baadde.
Kapotmoe waren we na deze dag en we moesten er nog drie.
Om 7u wachtte het ontbijt op ons bij weer diezelfde tent, waar het verder goed verzorgd was. De mogelijkheid werd geboden om onze tassen te halveren, wat we met beide handen aangrepen. Deze inhoud werd dan in het hostel van die avond afgeleverd door een taxi. Als dat maar goed gaat, maar het ging goed.
Wat hadden we een zin in de 8u durende hike door de jungle. Het ging op en neer, waarbij het wederom best weer zwaar hadden. We stopten wel geregeld, waaronder ook de Monkeyhouse, waar we de lokale Inca- rituelen, -gebruiken en etenswaren leerden kennen. Ook waren er aapjes, die veel toeristen optilden. En dan gaan janken als ze krabben, bijten of iets afpakken. Misschien hebben ze wel rabiës oid.
We liepen verder over smalle richeltjes en er was vanaf deze dag ook een andere gids bijgekomen, Tayson, die ons filmde en fotografeerde met de go-pro.
Het uitzicht was prachtig en na 7 uur lopen, moesten we voor de oversteek van de rivier in een bakje zitten om naar de overkant de gaan.
Eindelijk kwamen we aan bij de hotsprings, niet normaal zo vies als we waren. En we hadden het verdiend. Met vermoeide voeten van het iets toeristische bad genoten en een vieze laag achtergelaten. Het was inmiddels al een tijdje donker en het duurde lang voordat we naar ons hostel in Santa Theresa gingen. Gelukkig namen we de bus, anders moesten we nog een uur lopen.
In het hostel moesten we uit elkaar, want er waren niet genoeg kamers. Daardoor sliep Femke met de Duitsers en een snurkende Japanner en Mariska met de Engelse wijven die nog perse uit moesten en rond 2u pas terugkwamen.
De Duitsers komen met het idee om Robert, de Taiwanees, "neuken in de keuken" te leren, waarop Martin helemaal in een deuk lag. Natuurlijk lachen we ook met de Engelsen over de letterlijk vertaalde spreekwoorden. Bij het openlaten van de deur en waarbij iemand vroeg waarom de deur niet gesloten wordt, zei Mariska "I was born in the church", waarom we de grootste lol hebben.
De volgende ochtend stond het ziplinen op het programma. Ondertussen was Femke (alweer) aan de diarree en Mariska snipverkouden, waardoor haar ogen dichtzaten en traanden. We hadden het even zwaar met zijn tweeën.
Onze benen voelden als lood.
We mochten uitslapen, 8u ontbijten en we kregen onze uitrusting alvast aan.
In een busje werden we naar boven gebracht. Het ziplinen was gaaf en ging retehard over rivieren, canyons en bossen.
De wankele loopbrug was de schrik van de dag, het bleek, toen we aangelijnd aan de brug liepen, dat we zelf ons moesten ontkoppelen om palen voorbij te komen, wat echt doodeng was. Daarnaast zaten er ook een aantal lolbroeken voor ons, die de brug aan het wankelen brachten tot 45 graden naar links of rechts.
Daarna volgde een busrit naar de lunchplek, waar we vis en ijs te eten kregen, voordat we weer drie uur mochten lopen maar Aguas Calientes. Dit is de uitvalsbasis voor de Machu Pichu. Deze looptocht was stom. We zagen alleen maar treinrails, trainrails, treinrails, wat bomen en planten en oh ja... treinrails.. En een trein.
We waren chagrijnig en moe en op een na leek iedereen nog een rondje te kunnen en te willen. Pffffff en de kneusjes waren weer eens kapot.
Rond 18u aankomen in Aguas Calientes, een toeristisch mooi plaatsje. Wat een verademing dit hostel, een eigen douche en toilet, die helaas niet meer warm was toen Maris aan de beurt was...
Ook hadden we voor het eerst weer wifi, wat wel fijn was.
We gingen vroeg eten en kregen uitleg over de hike en dagprogramma voor morgen. We hadden de keuze tussen ongeveer 1,5 uur omhoog klimmen over steile trappen in het donker of voor 19 dollar een kaartje voor de bus te kopen heen en terug. De keus was snel gemaakt en Martin zou ons voorbeeld volgen. Waar de rest van de groep ging lopen om 4.30u, moesten wij zorgen dat we om 5u op het busstation waren om een kaartje te kopen.
We kregen de toegangsbewijzen op naam voor de Machu Pichu van onze gids en deden de snackinkopen, nadat we gepind hadden.
Wat waren we toe aan ons bed! Helaas werd het weer een kort nachtje.
Om 5u zorgden we ervoor dat we bij het busloket waren. Het was een beetje onduidelijk in welke rij we moesten en Martin was in geen velden of wegen te bekennen. Met Femke in de ene rij en Mariska in de andere moest het toch gaan lukken. Uiteindelijk was het de bedoeling dat je eerst de bustickets kocht, waarna je in de rij moest gaan staan om daadwerkelijk op de bus te stappen. Daar stond Femke al in en inmiddels was Martin terecht (die stond bij het verkeerde loket) en konden we zo aanschuiven in de rij waar Femke stond. Geregeld! De bussen rijden af en aan naar boven en inmiddels had zich al een hele rij met toeristen gevormd. Waar de anderen zwoegden en zweten in hun weg naar boven, zaten wij lekker in de bus en kwamen als vierde bus boven op de top aan rond 5.55u. Dit betekende dat we als een van de eersten voor de gate stonden om de Machu Pichu te gaan zien!
De gate ging open rond 6.15u. Aan onze tas zat het lunchpakket vastgebonden, die we niet naar binnen mochten meenemen. Je mag namelijk niet eten of drinken als je eenmaal binnen bent. Deze moesten we dus achterlaten bij een afgiftepunt. Toen de bewaker eventjes niet keek, zeiden we "nu!" en propten snel de lunch in de tas van Martin! Haha gelukt!
Wij wilden natuurlijk naar binnen, maar moesten eigenlijk wachten op de rest van de groep had onze gids gezegd. Martin had er ook schijt aan en volgens hem was de rest er nog lang niet! En dus gingen we naar binnen... Eventjes leek het niet zo groot als gedacht, maar later werden onze verwachtingen toch waargemaakt! Een prachtig uitzicht en ongelooflijk om eindelijk op deze plek te zijn! Later toch maar even snel teruggelopen en de gids zei dat we elkaar zouden ontmoeten bij het huisje en dat hij nog even zou wachten op de rest.
We waren zo blij dat we met de bus waren gegaan! :-)
En dus hadden we nog even tijd voor onszelf. Waarbij we lama's zagen grazen en Femke als een van de weinigen kan zeggen dat ze op de Machu Pichu heeft gepoept! Een klein koppie stak boven de bosjes uit, terwijl er steeds mensen voorbij liepen.
Even genieten met de groep van de zonsopkomst over de Machu Pichu (wederom overrated) en na een groepsfoto kregen we van John een tour met uitleg over de verschillende kamers en bouwdelen van een van de zeven wereldwonderen. Om eerlijk te zijn, hebben we niet heel goed opgelet. We waren alweer moe van het beklimmen van al die treden.
Tijd voor de lunch buiten de MP. We dachten pas de trein terug te moeten nemen naar Ollantaytambo vanuit Aguas Calientes om 21.20u, waardoor we dan pas rond 1.30u in het hostel in Cusco zouden arriveren. Maar John had een verrassing voor degenen die geboekt hadden via Southern Explorers (ons hostel), we mochten namelijk de trein nemen van 18.30! Dat was een opluchting!
Na de lunch was het tijd voor de Machu Pichu Mountain. Hier moest je voor 11u door de controle zijn, anders mocht je niet meer naar binnen.
Met het beklimmen ervan (1,5-2u) krijg je een mooi uitzicht over de MP. We hadden echt totaal geen zin om te lopen en zaten nog steeds stuk. Met nog steeds een besnot hoofd en racekak waren we nog steeds niet fit en dat was te merken. We moeten eerlijk bekennen dat we de top niet hebben gehaald en zijn blijven steken op een minuut of 15.. Vanaf daar had je ook al een mooi uitzicht en daar hebben we het maar mee gedaan. Achteraf hoorden we van de groep dat je bovenop een 360 graden view had, maar dat de klim het misschien niet helemaal waard was geweest...
Wij hadden ondertussen gechilled in het gras met de lama's en even een powernap gedaan.
Nog even een fotosessie en toen hadden we het eigenlijk wel weer gezien.
We bedachten ons dat Nederland nog speelde om de derde plaats om 15u en dus gingen we de MP uit om in het overdekte restaurant, wat erbij hoorde, voetbal te kijken.
Fijn dat we na de eerste helft met 2-0 voorstonden :-). De meesten leken veel sympathie voor Brazilië te hebben. We namen afscheid van de groep, waar we het erg gezellig mee hadden gehad en namen de bus terug naar Aguas Calientes om 16u en waren om 16.30u terug in Aguas Calientes. Snel de achtergebleven spullen ophalen, de tweede helft afkijken en nog wat eten gekocht voor in de trein. Mariska stootte met haar rugtas een stellage met fruit om en alle mandarijnen en bananen lagen op staat.. Oeps! Ze wilde nog dat we ervoor betaalden, maar al het fruit zag daarvoor al verrot, dus daar kon ze naar fluiten!
Helaas had de trein vertraging en wel 1 uur en 10 minuten, waardoor we pas om 19.45u vertrokken naar Ollantaytambo. Eenmaal daar aangekomen, was het een zooitje. Alle namen van de reizigers stonden op verschillende bordjes geschreven en met het desbetreffende busje moesten we mee naar Cusco.
Natuurlijk vertrokken we weer als laatst, want een paar dombo's waren doorgelopen, waardoor we een paar personen misten. Ongeveer twee uur later (en stervenskoud in de bus) kwamen we aan in Cusco, waar we snel naar ons hostel gingen om de backpacks op te halen en lekker te nollen.
We sliepen met twee mannen op de kamer, maar tot onze verrassing was er 's ochtends een boven Mariska aan het neuken, waarop Mariska vroeg: "maybe you can finish the fuck in her bed?" Het stopte spontaan. Vervolgens kregen we de schrik van ons leven toen de ander, totaal dronken, in de vuilnisbak ging pissen en vervolgens op Femke wilde gaan zitten! Ze trapte hem eruit. We hadden het helemaal gehad en boekten voor die nacht in Lima een privékamer.
Onze vlucht naar Lima ging om 13.30u en we dachten er 1 uur van tevoren te moeten zijn, maar dat bleek 2 uur van tevoren. Snel maar in de taxi dan, er was geen tijd meer voor de laatste souvenirs..
In Lima hadden we een privékamer met douche geboekt, maar er bleek niet meer plaats te zijn dan een privékamer met vier zonder douche.
Beneden komen we net op tijd voor de verlenging van Duitsland - Argentinië. Jammer dat wij niet de tegenstander zijn, maar gelukkig wint Duitsland. Zo eerst even douchen, zodat we morgen schoon en wel het vliegtuig op kunnen stappen. De taxi is al geregeld, dus morgen hopelijk geen gestress!
Lekker vroeg slapen, morgen staat de taxi klaar om 4.30, gaap. Niet normaal hoe vroeg weer, belachelijke tijden. Wie verzint dit nu weer!
Het was een drukke, slopende, fantastische en gezellige vakantie.
Liefs Maris & Fem
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
