Het rustige mooie noorden van Bali en pure luxe

Ruim 4 uur rijden is het uiteindelijk naar ons hotel voor de aankomende twee nachten. Heel veel steile haarspeldbochten in prachtige natuur. Wat is het hier groen! Denk ook dat we precies in de goede tijd zitten hier. We knijpen hem wel voor morgen om hier op de scooter op pad te gaan. De remmen krijgen het zwaar morgen.
We stoppen nog even bij een supermarktje om wat inkopen te doen.
De aankomst in hotel the Damai was overweldigend. We kregen een welkomstdrankje en een welkomstmassage van ong. 20 min. Heerlijk met die bezwete lichamen van ons ;p.
Onze kamer is klaar en we lopen mee. Wowwwww wat een luxe, we hebben dit nog nooit meegemaakt zeg. Een villa met klassiek donkeren teakhout, een bad in de buitenlucht en een regendouche, een veranda met ligstoelen en privegrond erbij. Niet te geloven. Ze proberen het je met alles naar de zin te maken..
We lopen een rondje over het complex. Het is allemaal heel mooi bijgehouden, er rijden golfkarretjes, er staan villa's met zwembaden en overal staan specerijen in de tuin.
We regelen een scooter voor morgen bij het hotel en gaan lekker bij het zwembad liggen. Lekker drankje erbij. We voelen ons de koning te rijk.
's Avonds vervoert het hotel ons naar Lovina strand, waar we willen avondeten.
Lekker gegeten bij het Bintang restaurant, waar ze van alles hadden, erg internationaal allemaal. Het is klam warm. We zweten ons kapot. Dave heeft inmiddels 20 muggenbeten opgelopen, helemaal lekgestoken. Hij wordt er gek van, is waarschijnlijk ook allergisch, want de plekken op zijn lichaam zijn ongeveer 3 bij 3 cm.
We ontmoeten wat Nederlandse mensen, gezellig een drankje mee gedaan bij een bar met live muziek. Ondertussen komen er steeds mannetjes naar ons toe om te vragen of we nog vervoer nodig hebben en dat we in The Damai slapen. Alsof ze geld ruiken.
Ook weer dubbele taxiprijzen, we dingen af tot de helft bij een mannetje op straat.
We appen toch Leo maar weer over de taxirit naar Jatiluwih, deze voelt toch het veiligst in vergelijking tot de andere drivers op straat. We weten nu wat voor veilige auto hij heeft en hoe hij rijdt. Voelt toch prettiger allemaal.

Heerlijk geslapen in ons hemelbed. Het ontbijt was erg goed met uitzicht over het landgoed. De scooter is geregeld om 9u, deze hebben ze bij het hotel gezet. Maris krijgt een zenuwinzinking over de scooterrit, krijgt steeds haar helmpje niet vast. Dave krijgt het zadel al niet open. Dit wordt nog wat! Hij heeft flink wat pk's en trekt 'm zo naar de 80 km/u. Dave zit te genieten.
Wel een gevoel van vrijheid. Met Maris achterop als navigator met de telefoon en offline navigatieapp in haar hand crossen we naar de Aling Aling waterval (Sebangan), er is bijna geen toerist te bekennen! Je kan hier ook sliden van watervallen af onder begeleiding en springen van de rotsen. Ze proberen ons dit weer aan te smeren, op zich erg gaaf maar besluiten toch om het niet te doen. Nu hoeven we alleen de toegangsprijs te betalen van 20.000 pp, goed bezig.
We doen een korte hike omhoog ,waarbij het zweet van ons afgutst. Veel mooie foto's geschoten en we hadden de waterval voor ons alleen. De rest van de watervallen was best een aardig stukje weg. De meesten doen dit met en dagtripje, waarbij ze dan met een privéchauffeur op pad gaan. Zij doen met de auto dan ook waarschijnlijk meer watervallen aan. We drinken een lekker koud colaatje bij een klein tentje, overleggen wat en skippen wat dingen van het programma. We zijn wel toe aan een beetje rust.
Totdat een stel terugkomt met een gids en we lucht krijgen van de Blue Lagoon. Waar is dat? Je moet de weg weten en dan kan het ook hikend, maar na een uitleg van hun gids, weten we waar we ongeveer moeten zijn om daar met scooter te komen.
We willen daarheen om daar te zwemmen!
Het is een helse rit op de scooter, steil, een slechte weg vol met kuilen, ongeveer 40 minuten zo door. Maris zat met samengeknepen billetjes. Maar Dave deed het top en loodste ons er doorheen. Telkens even vragen of we nog goed zaten. Iedereen zwaaien, denk echt dat hier bijna geen toerist per scooter komt! Eenmaal aangekomen zit daar een heel oude vrouw met ontbloot bovenlijf, kippen, honden en een soort provisorische ticketoffice. We moeten 15.000 idr pp betalen en ze vragen of we willen zwemmen. Ze hadden reddingsvesten in de hand. Nee, dat niet, alleen kijken.
We lopen 10 minuutjes naar beneden en zien uiteindelijk de Blue Lagoon. Er zitten wat locals die daar aan het zwemmen zijn, we staan nu aan de de top van de Aling Aling waterval, wat grappig.
De stroming is heel sterk, je kan bijna niet zwemmen. Locals houden zich vast aan de kant en proberen zo verder te komen, verderop de Lagoon in.
We gaan er wel even in, Dave zaakje krimpt ineen van het koude water ;-). Maris haar waterschoentjes aan (niet voor niets meegenomen), en ja hoor Dave haalt zijn teen een beetje open haha, eigen schuld.

Inmiddels hebben we bijna geen benzine meer en moeten nog best een eindje. Hopen maar. Dave manoeuvreert de scooter weer vakkundig omhoog, geeft extra gas voor de steile hellingen. Op naar Spice Beachclub in Lovina voor een stevige lunch! We rammelen van de honger. Heerlijk een hamburger gegeten.
Dan nog even pinnen (weer 20 pinautomaten geprobeerd, uiteindeljk wederom gelukt bij Mandiri), tanken voor 8000 idr/liter (0,45 cent zoiets), bier gehaald.
Rond 16u terug in het hotel om hier even te gaan relaxen. We zijn er even aan toe. De ritjes kosten toch nog een hoop tijd allemaal.
We duiken het zwembad in, Dave durft z'n bier niet bij het zwemband op te drinken, toch beetje gênant om niks te bestellen bij de bar, dus gaan we lekker op onze veranda liggen op onze lekkere ligkussens, genieten van een biertje en een colaatje.
Leo even geappt over de tijd van ophalen morgen, zo rond 9u.
Dave heeft het bad klaargemaakt, bloemetjes uit de tuin gehaald, kaarsjes aan, nou romantischer kan het niet hoor zo in de buitenlucht! ;-)
We hebben afgesproken om 21u bij barretje met Dewi, het meisje van gisteren die daar werkt. Daarna gaan we door naar Cantin21 en Funkybar, leuke tenten met muziek. Mmm we moeten wel even achterop de scooter. Dave achterop bij een local (een vriend van Dewi) met drie man op de scooter. Maris achterop bij Dewi, dat allemaal zonder helm, gelukkig is het maar een paar minuten rijden. Heel relaxed sfeertje daar.
Gezellige avond gehad, rond 0.30u gaan we terug. Er wordt een taxi geregeld, we onderhandelen naar 75.000, hebben niet veel kleingeld, dus eindigen met het geven van 100.000, waarbij hij geen geld terug heeft, yeah right.. Zo gaat dat.

We ontbijten om 7.30u en vertrekken om 8.30u met Leo naar Jatiluwih. We hebben een prijs afgesproken van 500.000 idr inclusief drie stops.
We moeten alweer afscheid nemen van The Damai helaas, een heerlijk verblijf gehad, maar wel kort!
We stoppen bij het Twin Lake, waar we een mooi uitzicht hebben, stoppen bij Puncak Wanagiri, met een schommel wat erg tegenviel. We waren de enige en voelden ons een beetje opgelaten Maar goed, je kan niet altijd 6 gooien.. ;-) En bij Pura Danu Batur, een tempel aan het meer Beratan. Prachtige tempel, waar we een beetje rondlopen. Ze zijn bezig met de voorbereidingen voor een soort offerfeest, waarvoor ze alles versieren, hele groepen zitten in mooie kledij in de tempel. Een mooi gezicht. Er zijn nog niet zoveel toeristen rond de tijd dat wij er zijn, rond 11.00u. Daarna zie je de dikke Amerikanen alweer binnenkomen.
Mariska pleegt nog even een aanslag op Leo door haar flesje cola open te schroeven. Als een soort pistool werd de dop eraf gevuurd haha.

Op naar Jatiluwih nu! We zien de prachtige rijstveld opdoemen, dit is echt heel erg gaaf! Er is een soort toegangspoort voor deze streek, waar mensen moeten betalen om binnen te komen. Wij rijden door, omdat we hier zullen verblijven, wordt ons uitgelegd.
We komen rond 12.30u aan in onze villa D'wan Tea Mountain Side, helemaal tegen de berg aan, het verste dat we konden zitten in deze plaats. Maar jeetje onze kamer is weer te gek en wat een view! We gaan lekker chillen aan het zwembad. Het begint nog wel zonnig, maar het wordt later bewolkt. Jammer.
Rond 15u gaan we naar de rijstvelden, 5 minuten verderop. Wawan, de eigenaar, rijdt ons erheen en we mogen 'm appen als we weer opgehaald willen worden, wat een service! Wawan is een geweldige man, vermogend, wat een huis en spullen. Hij heeft alles, maar wil het ook met iedereen delen. Iedereen is welkom, zijn dochter woont in Indonesië en heeft een Engelse vriend, zijn zoon woont in Australië en zijn ex is ook Australisch. Hij heeft nu een nieuwe vrouw, een Indonesische. Het is een beetje een hippie. Is Islamitisch, maar alle geloven zijn bij hem welkom.
Hij regelt voor ons een chauffeur naar Ubud voor morgen.

De rijstvelden zijn echt adembenemend. We lopen erdoorheen, staan er middenin! We lopen de medium route, ongeveer 1,2 km en drinken en snacken dan wat met uitzicht op de rijstvelden. We kijken hier onze ogen uit! Wat een rust.. De rijst in nu in volle bloei, volgende maand is oogstmaand en dan is het gezicht wel wat anders denk ik.
Dit is het mooiste wat we gezien hebben tot nu toe deze trip!
Eenmaal weer terug rusten we wat en wordt het avondeten bereid. Een heerlijke Indonesische rijsttafel! Samen met twee ander gasten uit Tsjechië zitten we aan een lange houten tafel heerlijk te eten in zijn woonkamer/veranda. Zo gastvrij.
Dave wil graag Formule 1 kijken, na een hoop proberen van Wawan en zijn vrouw is het helaas niet gelukt, jammer. We kaarten wat en gaan dan chillen op onze kamer.
Het komt nu met bakken uit de lucht, voor het eerst regen gehad tijdens onze reis.
Geen muggen vandaag zo in de bergen, ook wel eens lekker!
De volgende ochtend worden we wakker met de zon in ons gezicht, staat het ontbijt klaar om 8u, ook weer nasi of mie, maar ook wat Westerse dingen. Om 9u worden we opgehaald en nemen afscheid van Wawan en zijn vrouw. Er worden foto's gemaakt en krijgen een knuffel. Wat een hartelijke mensen.

Het is ongeveer 2 uur rijden naar Ubud. Ubud is weer heel anders, vol met toeristen echt niet normaal, alleen maar blanken hier! Weer tijd om afgezet te gaan worden! :-)
We verblijven in Pajar House Ubud & villa's, een kamer met uitzicht over de rijstvelden. De driver weet de weg niet, dus we moeten hem steeds helpen met onze navigatie. Na een paar keer verkeerd te zijn gereden, komen we aan op een wederom afgelegen plek. Beetje lastig te vinden ook, want het hotel heeft drie verschillende gebouwen. Wij zitten in het achterste gedeelte. We worden erheen gereden met een scooter achterop met onze backpack op de rug.
We kunnen de kamer nog niet op, het is inmiddels 12u, dus gaan we lekker bij het zwembad liggen. We regelen alvast de scooterhuur voor vanmiddag, de transfer naar het vliegveld morgen en het ontbijt.
Omdat we hier weinig tijd hebben, zullen we wel wat dingen moeten overslaan die we hier hadden willen bezoeken, maar so be it...
Onze kamer is erg mooi met een heuse stortdouche vanuit het plafond, middenin de badkamer. Het uitzicht op de rijstvelden valt ietwat tegen, vooral na onze mooie ervaring in Jatiluwih. Ze zijn hier al bezig met het 'rooien' van de rijst. Dus ze zijn wat verdord. Maar goed, we moeten iets te klagen hebben ;-)
Rond 14.30u gaan we uiteindelijk op pad, we willen graag naar de Tukad Cepung waterval. Het is een uur rijden op de scooter, best lang. Want we moeten ook nog terug voor het donker wordt. Veel haarspeldbochten op het eind. Maar met Dave aan het roer, toeterend alsof het zijn lieve lust is, rechts en links inhalend, gaan we als een malle. Het is een korte hike naar de waterval. Met iets meer licht was ie nog meer bijzonder geweest. Het is een waterval in een soort grot, waar je kan komen door door het water heen te waden. Een blond meisje poseert alsof haar leven ervan afhangt, inclusief haar naar achteren, alles. Een paar foto's later gaan we weer.
Nu nog dat eind terug, maar dat gaat best snel. We tanken nog even en Dave brengt 'm weer veilig naar het hotel. Komt ie er wel achter dat hij zijn pet kwijt is geraakt.. Mijn gegeven pet welteverstaan :-(. Na duizendmaal excuses kwam het uiteindelijk wel weer goed ;-) Even opfrissen en dan naar de stad om lekker te eten.
Het hotel heeft een shuttle service, waarbij je een telefoon meekrijgt om de receptie te bellen, ook vanuit de stad. 1x in het uur kan je opgehaald worden, dan moet je even bellen van tevoren. Ideaal.
Lekker gegeten en gedronken, nog even door de stad gelopen, wat winkeltjes af.
Rond 22.45u zijn we weer in onze kamer, het is er vies klam. Morgen vliegen naar Labuan Bajo!

De volgende ochtend krijgen we ontbijt op ons terras. Viel een beetje tegen voor dat geld. Uiteindeljk blijken ze de rekening voor het ontbijt te zijn vergeten.. Prima dus :-)
We worden naar het vliegveld gebracht in Denpasar, duurde ongeveer 2 uur met die drukte onderweg.
Ons vliegtuig blijkt een half uur vertraging te hebben. We veranderen twee keer van gate, lekker georganiseerd.. Bij het instappen zien we het vliegtuig van Wings Air pas.
Wat een kleintje! 2 stoelen aan weerszijden. Haha we doen nog even een schietgebedje voor we de lucht ingaan. Het is stikwarm. De vlucht duurt 1,5 uur.
Dan komen we aan op Labuan Bajo. De taxichauffeurs ruiken ons al, want ze staan weer reikhalzend uit te kijken om ons te kunnen strikken voor een ritje. We regelen er een bij een officiële instantie, deze brengt ons naar ons hostel La Boheme Bajo.
Dit is even andere koek. Verwaarlozing, krotten, containers, alles van dat soort komt voorbij in dit toch wel arme gedeelte van Indonesië. We stappen uit en moeten nog een stukje lopen met onze backpacks. Kinderen zwaaien, we lopen door plassen en wat modder naar ons ietwat verborgen hostel, vlak naast een moskee en vlak voor de haven. Langs water vol met afval erin. Slik. Eenmaal aangekomen wist Dave niet wat 'm overkwam. Iets van 20 backpackers in de lobby, kletsend met elkaar, drukte van belang. De meesten komen net van de boot vanaf Lombok en hebben de Komodo eilanden dus al gezien. Ze moeten nog douchen, want dat hebben ze 4 dagen niet gedaan.
Iedereen slippers uit, want a la boheme lopen ze hier op blote voeten...,
We slapen in een 8 persoons dorm 5x4 meter. Hier zijn 4 stapelbedden in geramd.
Bloedje benauwd, okeeeeee.... Even een schril contrast met waar we tot nu toe verbleven hebben..
We chillen wat met een biertje en kletsen met de andere backpackers.
Wel moeten we nog een tour regelen naar de Komodo varanen. Het hostel biedt er een aan voor 50.000, maar we gaan nog even kijken in het hoofdstraatje. Later komt er ook nog een ventje die hier werkt om het via hem te doen voor dezelfde prijs met daarbij een zielig verhaal over dat zijn vrouw zwanger is, tsja..
De muggenspray wordt hier goed gebruikt, het is nu oppassen voor muggen die Malaria kunnen overbrengen. Dus de spuitbus, die we gejat hebben uit The Damai, vindt gretig aftrek.
We leggen waardevolle spullen in het kluisje in de kamer en gaan even het stadje in.
Wat een oude zooi zeg. We eten ergens, wat echt nog wel lekker was bij een van de betere restaurants hier. Verder informeren we naar de tours. We vinden er een voor 350.000, beetje aftands kantoortje ook. Ergens anders, meer trustable, is de tour 450.000, maar een Australiër praat er nog 50.000 vanaf. Dit gaan wij morgen ook proberen. We willen namelijk overmorgen de tour maken, want dan schijnt het iets beter weer te worden. Maar ja je weet het nooit natuurlijk.
Rond 21u gaan we weer terug naar het hostel, een drankje doen met de andere backpackers. Je raakt hier makkelijk in gesprek.
Plots komt de immigratie binnenvallen. Met een stuk of 8 man. We moeten allemaal ons paspoort laten zien, een meisje die hier werkt wordt meegenomen.
Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Ze blijven echt heel lang, er wordt gezegd dat het is vanwege de terroristische dreiging. Later blijkt dat dit toch waarschijnlijk op basis van een tipgever is, dat er mensen met een verlopen visum hier zouden werken. Daar krijgt de tipgever dan iets van 300 dollar voor.
Uiteindelijk zijn ze weg, drinken nog een drankje, wat gezellig kletsen en gaan dan naar bed met airco aan.
Het was de ergste nacht van Dave's leven haha. Nooit meer een hostel voor hem ;-)
Hij bevroor zowat onder de airco, we liggen namelijk bovenin en met de airco vol op ons. Iedereen kwam om de haverklap die deur binnenzeilen, lawaai, licht. Welcome to backpackerslife hihi.

Tot de volgende!