Mendoza -Het Wijnparadijs & Santiago -De Metropool

Mendoza -Het Wijnparadijs & Santiago -De Metropool

Hier zijn we weer! Dat Argentinië en Chili ontzettend lang en groot zijn hebben we inmiddels wel al ondervonden. Je bent ff onderweg om ergens te komen, en van tevoren hebben we natuurlijk ervoor gekozen om zoveel mogelijk te zien, dus dan weet je dat. Het is ons tot nu toe nog alles meegevallen! Vanuit Salta zijn we met de nachtbus 20 uur onderweg geweest naar Mendoza, hier zagen we vantevoren erg tegenop. Maar de reis is goed te doen, mede mogelijk gemaakt door onze stewardess aan boord. Deze Argentijnse man had als taken toebedeeld gekregen het koffie schenken, eten rondbrengen, vloertje swifferen en de films verzorgen. We weten niet hoe hij heette maar hebben onze stewardess voor het gemak maar even Kelly genoemd. (Sorry Kel!)
Toen we vertrokken was de bus meer leeg dan vol, erg vreemd want bij het boeken konden we niet eens meer twee stoelen naast elkaar reserveren. Maar ok Coba dus naast Maris plaatsgenomen. Nadat we een uurtje onderweg zijn stopt de bus bij een tankstation en was het gedaan met de pret, de rest van de passagiers stond daar te wachten. Op een ander stel na geen toeristen in de bus en alleen maar Argentijnse mannen! Huh? Even vragen waar zij allemaal naar toe gaan. Blijken het mijnwerkers te zijn, op weg naar de mijnen bij Mendoza. Dat is nog eens forenzenwerk! Nadat al die stoere mijnwerkers hebben gesnift en gesnikt bij een heerlijk zoetsappige romantische film, begint Kelly maar eens met de bingo. We krijgen allemaal een briefje met nummers en een prikker. Wie de kaart als eerste vol heeft. Het moet niet gekker worden, het wordt doodstil in de bus en iedereen doet serieus mee. Wij dan ook maar. Coba heeft het ene na het andere nummer goed! Maar het is wel lastig om alle nummers in het Spaans te volgen in dat tempo, ongetwijfeld dus een paar gemist. Nog maar 1 te gaan, en helaas de meneer voor ons roept bingo en gaat er met de fles wijn vandoor. Jammer! :-)

Verder blijft het rustig in de bus, behalve dan als je even opstaat om iets uit je tas te pakken dan begint iedereen te joelen. Haha mannen blijven mannen hè? Echte casanova's hier.

Het eten ziet eruit als een vliegtuig maaltijd maar is helaas niet net zo smakelijk. De koude schnitzel was nog wel te doen, en het toetje ook maar de rest hebben we maar laten staan. Gelukkig hadden we zelf ook eten bij ons.

In Mendoza aangekomen hebben we een super mooi hostel geboekt. Alles is schoon en ruim en ze hebben het goed voor elkaar. Coba maakt nog even gebruik van de wasserette, wat een luxe en kost hier echt geen drol. Maris maakt ondertussen een kleine stadswandeling. Daarna naar de supermarkt voor de boodschappen voor het avondeten. Meteen maar voor twee dagen koken, wel zo handig. In de keuken van het hostel ontmoeten we Jonnie en Ezequiel uit de UK en Argentinië. 's Avonds gaan we op zoek naar de terrassen en bars in Mendoza. Het werkt hier niet hetzelfde als thuis. Mensen gaan niet gezellig in de bar een drankje staan drinken maar blijven heel de avond aan hun tafel op het terras zitten. Om twaalf uur en een uur zien we nog dat mensen voor het avondeten bestellen. Echt heel laat allemaal en dat op een woensdag. Na een gezellig avondje maar op tijd terug naar het hostel gegaan.

De dag erna nemen we de bus naar het nabijgelegen plaatsje Maipu, waar de beroemde Mr. Hugo zijn fietsen verhuurt. Gezellig langs de wijnbodega's fietsen en hier en daar wat proeven. Leuk! We worden verwelkomt met een grote knuffel door Mr. Hugo himself en krijgen twee prima fietsen mee. We ontmoeten Morr uit Israel en Melissa uit Australië. We besluiten met zijn vieren op pad te gaan. Al snel beginnen ze te klagen dat wij Nederlanders het fietsen zo gewend zijn en dat ze ons niet bij kunnen houden....hahahahahahaha ja Kesselse kippen dat hadden jullie nooit gedacht dat iemand dat nog eens tegen jullie Swa zou zeggen hè? Maargoed het was echt een vreselijke route, langs een lelijke en drukke weg waar de vrachtwagens je van de sokken rijden. En als ze dat niet doen wordt je wel doof van het getoeter of misselijk van alle luchtkusjes die je krijgt. Bah! Officieel moet je hier een fietshelm dragen, maar als je m in je fietsmandje bij hebt is dat ook voldoende. Haha. Bij de eerste bodega aangekomen zien we een heel mooi en oud pand, een echt familie bedrijf. We krijgen een rondleiding en op het eind krijgen we vier wijntjes te proeven. Jawel mensen het is de Bourgondische Limburgse gelukt om Maris aan de wijn te krijgen. Helaas is het van korte duur want het smaakt haar duidelijk niet. :-)

Op naar de volgende bodega. Na een stukje fietsen komen we bij een moderne en wat grotere bodega aan. De inrichting is super strak in tegenstelling tot de eerste en helaas zijn er geen rondleidingen. We mogen wel even rondkijken. Melissa en Morr besluiten er te lunchen, maar de Hollanders hebben uiteraard lekker cheap hun eigen bammetjes en salade meegenomen. Die hebben we in het gras opgegeten.

Na de lunch weer door, Melissa besluit alleen nog een paar andere bodega's te bezoeken, de rest gaat naar het wijnmuseum en het chocolade en likeur museum. Het wijnmuseum zou gratis zijn, maar bij aankomst blijkt dat ze 50 peso aan entree vragen. Er is geen kip te bekennen en we vragen of we korting krijgen. Nee niet mogelijk. Ok, dan maar geen bezoekers die dag. Bij het chocolade, likeur en olijven museum hebben we meer geluk. We krijgen een rondleiding en 3 proeverijen voor bijna nop. Alles wat ze daar maken met olijven mogen we proeven, het chocolade assortiment in de vorm van Dulche de Leche hmmmmmmm en likeuren die echt veel te sterk zijn. Zeker die gemaakt is van peper is echt niet te doen. Wel leuk om allemaal gezien te hebben.
We besluiten de fietsen weer terug te brengen en ontmoeten daar ook weer Melissa. Met zijn vieren nemen we de bus terug.

Morr besluit nog even mee te lopen naar ons hostel, nog even gezellig te kletsen en ze had Jonnie ook al eens ontmoet. Dus gezellig aan tafel met zijn vijven. Uiteindelijk moet er ook weer gegeten worden. Wij hebben ons prakje van gisteren nog, de jongens gaan boodschappen doen en ook iets koken, en Morr is moe en gaat terug naar haar hostel. Bij Maris slaat de vermoeidheid ook toe van de busreis en ze wil lekker thuisblijven. Prima, we zitten aan tafel en de jongens komen erbij zitten. We willen eigenlijk op tijd naar bed omdat we de dag erna om zes uur op moeten staan, maar het is echt heel gezellig. De meest rare dingen worden besproken en vraag me niet hoe we erop komen maar op een gegeven moment gaat het over besnijdenissen. (Sorry Kel!) haha de heren vinden het zo'n ontzettend grappig woord in het Nederlands dat ze besluiten er een soort van groet van te maken. Hey! Besneden! Zeggen ze dan. Dat hebben ze de rest van de avond dan ook tegen iedereen gezegd. We zijn benieuwd of het een trend gaat worden in Argentinië.

De dag erna vroeg weer op want vandaag gaan we tien uur in de bus zitten op weg naar Santiago. Nu gaan we ook het grens dingetje meemaken. Vandaag hebben we geen Kelly aan boord (sorry Kel!) en de chauffeur heeft als doel ons frontaal tegen een tegemoet komende auto aan te rijden. Nog nooit zo' n slechte chauffeur gezien. Maargoed dat we onze rozenkrans nog altijd bij ons hebben. Aangekomen bij de grens blijkt het allemaal reuze mee te vallen. Eerst moeten we ons melden bij loket A om Argentinië uit te mogen, ernaast ligt loket B en daar mag je je melden om Chili in te komen. Peanuts. Ondertussen hebben ze onze tassen al door de scanner gehaald en we hoeven alleen zelf nog even met de handbagage langs de scanner. Niemand heeft een bom bij zich dus we mogen gaan. 50 meter verder stopt de bus weer en wordt er een collecte gehouden voor fooi. We weten eigenlijk niet precies waarvoor maar vermoeden voor de snelle service aan de grens. Niemand heeft zijn tas open hoeven maken. Nou ja vooruit dan maar, dat is ons wel 1,5 euro waard.

Zo weer aangekomen in Santiago gaan we weer naar hetzelfde hostel als aan het begin van onze reis. Even een klein dutje doen voor we weer verder gaan. We proberen bij de receptie informatie te krijgen over de nachttour op de grote begraafplaats. De niet al te snuggere Engelse wordt erg zenuwachtig van al onze vragen, nee vandaag kan je niet meer reserveren want dat kan maar tot vijf uur. Ok morgen dan maar. We doen weer boodschappen en maken een maaltijd waar de andere backpackers jaloers op zijn. Eentje staat te watertanden bij ons pannetje en zegt, wow dat is nog eens lekker,niet aan mijn vrouw vertellen hoor! Haha. En het moet gezegd, het smaakt heerlijk. We raken aan de praat met twee Zweden, Victor en Adam en ze vertellen dat ze vanavond op stap gaan met nog een paar mensen. We zijn welkom om mee te gaan. Leuk! Maar eerst nog even omkleden en chillen voordat we gaan. Coba bedenkt zich later op de avond want ze kan haar ogen niet meer openhouden. Pffff die busreis hakt er toch nog even in. Maris gaat wel, samen met de twee Zweden, een Duitser- John, en een Franse -Marina. Leuke avond gehad en weer wat mensen ontmoet, waaronder Rudolfo een Chileen die de hele avond wil dansen. Rond vijf uur staat Coba op om naar het toilet te gaan, en komt Maris pas thuis haha dan is het vast en zeker gezellig geweest!


De dag erna zijn we na het ontbijt naar de Cerro San Cristobal geweest,hier zijn we twee weken gelden ook geweest maar toen hadden we geen tijd om te zwemmen in een van de zwembaden met uitzicht over de stad. Dus met de taxi die kant op. Helaas kunnen we er niet door want er is een of andere feestdag en er zijn hordes mensen op de been om die heilige maagd maria te bezoeken. Uitgerekend vandaag! Het is echt prachtig weer en bloedje heet. Ok plan B dan maar, naar de begraafplaats om die nachttour te regelen. We komen aan en er schijnen alleen maar tours in het Spaans gegeven te worden. Hmm en bovendien is de volgende pas op maandag. Haha op de website staat zaterdag. Misschien vanwege de feestdag. We kijken dan overdag maar even rond en zien de prachtigste graven, van de meest rijke families. Als Coba een kerkje inloopt om rond te kijken blijkt er iemand opgebaard te liggen en zitten er twee familieleden bij te snikken. Oeps! Snel Haze :-). Jammer maar helaas, plan C! Op naar de Cerro Santa Lucia een bergje midden in de stad. Daar eten we onze lunch op en kijken even rond. Hmmmm hier is ook niets te beleven...plan D! Op naar het zwembad bij ons hostel. Ja mensen ons hostel heeft warempel een zwembad!!!! Is dat even boffen. Er schijnt ook een heus feest te zijn aan het zwembad ongeloofelijk hoeveel mensen er zijn. Gezellig. Inmiddels afscheid genomen van de Zweden en Marina.

Ondertussen hebben we met Rudolfo afgesproken om met wat mensen uit te gaan vanavond. Dus zo meteen eerst even eten, we hebben nog een heerlijke maaltijd van gisteren staan en dan op pad in Santiago. Dit keer met Coba :-)
De avond is ontzettend gezellig en we proberen niet al te laat thuis te komen. Natuurlijk lukt dat niet, dus proberen in het vliegtuig te slapen.

Zo, nu op naar Paaseiland!

Tot het volgende bericht!
Dikke kussen van Maris en Coba

Ps En we zitten hier echt te lachen om jullie reacties! Ook zo lief dat mijn geliefde collegas van de ccu meelezen! Te schattig! ;-)