Witte stranden en buckets met drank

De volgende ochtend word ik om 8u opgehaald door en busje. Klein busritje naar de vertrekpier en na een 1,5 uur durende boottrip kom ik aan op Koh Phiphi.
Wat een chaos op die boot, als iedereen zijn tas moet gaan zoeken in het bagagedeel. Mensen staan te dringen pfffff..
Er staat iemand van mijn hostel om me de weg te wijzen. Er is geen verkeer hier op Koh Phiphi, de enige die een motortje heeft is de plaatselijke politieman. Het eiland is niet groot en ik loop over het strand naar mijn hostel. Mooie stranden, helder water en wederom veel longtailboten te zien. Het is er erg druk, je word gek van mensen die slenteren en voor je voeten lopen. Erg vermoeiend. Het lijkt wel alsof de halve wereld naar PhiPhi is gekomen. Bijna alle slaapaccomodatie is volgeboekt. Ik kan pas om 14u inchecken, maar krijg wel alvast een bandje voor het zwembad aan de overkant. Ik ga er lekker liggen, maar het wordt al snel veel te heet. Ook begint de poolparty om 13u, dus de muziek gaat aan en tettert keihard in mijn oor. Dit gaat me te fur. Iets teveel van het goede.. Veel backpackers zijn ook met zijn tweeën of met een groepje, ik zie weinig mensen die alleen zijn. Inmiddels is het 14u en ik check in in een 10 bed dorm. Hopelijk een beetje rustige mensen op de kamer.
Naast mij slaapt Bom, een Zweeds meisje van Thaise afkomst. We besluiten in de namiddag naar het uitzichtpunt te gaan. Daar heb je een mooi uitzicht over het eiland. Je kan amper een foto maken, omdat een stel Fransen een ware fotosessie houdt; kussend, springend, van voor, van achter. Om gek van te worden.
Morgen willen we een tourtje plannen naar de verschillende eilanden hier en eigenlijk misschien wel een eigen longtailboot huren, waarbij je de kapitein kan zeggen (voor zover dat gaat) waar je heen wilt. Ook ben je se drukte dan voor. Dan moeten we wel meer mensen hebben om de kosten te drukken.
We komen Sebastian tegen, ook een Zweed (zoveel Scandinaviërs hier, niet normaal), en eten wat samen. Hij wil ook wel mee, maar we vinden niet meer mensen. Hij heeft een vriendin hier werken als gids op een tour. We halen haar op na haar werk en moeten gaan besluiten welke tour we gaan boeken. Het is inmiddels een uur of 22, dus dat moet wel gaan gebeuren. Na een hoop heen en weer geloop, zijn we eruit en boeken de afternoontour bij Rebecca. Natuurlijk krijgen we wat korting.
We slenteren wat, zien fireshows op het strand, bars en muay thai gevechten in de Reggae bar. Hier vechten toeristen tegen elkaar, die zich hiervoor kunnen opgeven. Of gewoon in de bar zitten en besluiten dit te doen. Een grote boksring staat in het midden van de tent, met daaromheen veel publiek. Het is leuk om te zien. Sommigen kunnen er niks van.. Anderen drinken tussen de rondes door uit buckets met drank, om even het niveau aan te duiden.
Ze staan niet stil bij wat ze kunnen oplopen, maar ja je leeft maar 1 keer he.. ;-)
Het uitgaansleven op Phiphi is groot, er zijn zoveel bars en er heerst een dorpsgevoel. Het is compact en mensen kom je steeds weer tegen. Als je geen tattoo hebt, ben je tamelijk bijzonder, want echt iedereen heeft er een of laat er hier een zetten. Overal tattooshops, waar ze met bamboe de inkt zetten.
Ik voel me er nog niet echt thuis eigenlijk. Voor mij hoeft dit niet meer zo, maar het eiland is gezellig en voor ieder wat wils, dat wel.
We gaan nog even naar een strandfeestje, de beat dreunt en je staat aan de zee met je voeten in het zand. Dat is wel bijzonder.
Om 1u houd ik het voor gezien en loop naar het hostel. Lekker slapen, al lukt dit weer niet echt goed.

De volgende dag ga ik 's ochtends nog even bij het zwembad liggen. Boek mijn hostels voor Phnom Phen en Sihanoukville. Mail het hostel in Koh ta Kiev, een eiland in het zuiden van Cambodja. Ik kan komen en hun boot vertrekt vanaf Otres beach Sihanoukville. Van daaruit ga je naar een soort Robinson Crusoe eiland, waar ieder geval overdag geen internet zal zijn of elektriciteit.
Om 14u hebben we de tour. Ik kan het boekingskantoortje al bijna niet meer vinden, zo'n doolhof is het. We vertrekken iets later, er moet gesleuteld worden aan de motor.
Als we net onderweg zijn, begeeft ie het alweer. Telkens weer krijgt de schipper hem weer aan de praat. Onderweg voelt een Française zich misselijk en wil terug naar de kade. Rebecca kan niks regelen en kan moeilijk de tour afblazen voor iedereen op de boot.
We gaan door en zien verschillende eilanden. Op eentje zitten veel apen. Gaan snorkelen met veel Nemo visjes en varen door naar Maya beach. Bekend van de film the Beach met Leonardo DiCaprio. Het strand ligt heel idyllisch tussen de rotspartijen. We moeten steeds uit de boot met een trappetje en staan dan tot onze knieën of middel in het water, dus oppassen voor je spullen. Ik heb een waterdichte zak mee, helemaal volgepropt. Op zich handig (iedereen loopt hier trouwens met zo'n ding, alleen had hem ook graag met een hengsel willen hebben. Nu zeul ik me rot met dat ding.
We verblijven ongeveer 1,5 uur op Maya beach. Het is beredruk. Ik schiet wat foto's en loop naar de andere kant van het eiland. Echt mooi hier, jammer van de vele toeristen.
We blijven totdat iedereen weg is van het eiland. Even Mayabeach voor ons alleen ;-)
Inmiddels is het tij gekeerd en is het laag water, nu zijn er overal rotsen. Het tij is niet te voorspellen en verandert heel vaak. We moeten nu over de rotsen en rif lopen naar de boot een stuk verderop. Sommigen zijn vergeten hun slippers mee te nemen, auw! Dan baal je flink.
We genieten van het uitzicht bij zonsondergang en varen naar een plek waar lichtgevend plankton te zien is als je je beweegt. Rond 20u waren we weer terug en schipper was niet van plan om de boot op een makkelijk stukje te parkeren. We moesten ons wederom waden door de haven.
Lekker even gedoucht en wat gegeten bij de Bananabar, een Mexicaanse hap, met Bom, Sebastian en Rebecca. Nog wat gedronken en rond 24u in bed, kapotmoe.
Ik ben echt een nepbackpacker, heb nu een vlucht geboekt van Sihanoukville naar Siem Reap. Hoef nu niet 12u in de bus te zitten en het geeft geen moeilijkheden met overstappen = tijdwinst.

De volgende ochtend heb ik de ferry om 10.30u. Het is bomvol, dus niet iedereen heeft een zitplek. Het is bloody hot. Mijn tas ligt weer onderop natuurlijk.
Het is een tocht van 1,5/2 uur terug naar Krabi. Blij dat we er zijn. Wanneer ik buiten kom, word ik gedirigeerd naar een rij. Verschillende mensen worden aangesproken uit de rij, waaronder ik, waar ik heen moet. Oke, naar Koh Pangan, kom maar met mij mee. En zo wordt iedereen naar een busje geleid, die ons naar een soort van verzamelplek brengt. Daar wordt opnieuw ingedeeld. Je krijgt stickers op je t-shirt, wat hier vaak gebeurt. Nu moeten we opnieuw instappen in een touringcar. Ik zit bij Canadezen, Fransen en een Amerikaan, die ook naar Koh Pangan gaan. We kletsen wat onderweg en 3 uur later ongeveer komen we aan in Surat Thani.
Van hieruit moeten we de ferry nemen richting Koh Pangan. Weer een sticker. Anderen stappen eerst uit in Koh Samui. Dit duurt toch langer dan ik dacht, dit kost gewoon een dag. Ik denk na over de terugreis naar Krabi, want ik heb ook nog een vlucht te halen maandag. Mmmm maar eens goed navragen.
Wat gechillt in de zon op het dek. Na ongeveer 2 uur waren we er, het is inmiddels 19.30u. Dit valt echt vies tegen. Weer chaos bij de koffers. Ik sta 19.45u buiten.
Ik boek alvast een ticket terug naar Krabi bij het vrouwtje aan het loket voor maandag. Om 7u moet je dan al de ferry hebben, lekker handig na een half moon party. Maar het kan niet anders, want ik heb een vlucht te halen en had er gewoon niet op gerekend dat het allemaal zo lang duurde. Stom! Ik had het anders moeten aanpakken, gewoon niet goed verdiept.
Mijn hotel is op 30 minuten rijden van de pier. Haad rin is het strand waar mijn hotel aan ligt. Dat wist ik ook niet. Ik wacht op een taxi die het vrouwtje heeft geregeld. Iedereen is al weg, ik wacht nog op de taxi, moederziel alleen ;-). Er komt een auto aan en het blijkt geen officiële taxi zo te zien. We hebben 150 bath afgesproken en gelukkig zie ik dat het een vrouw is. Ze blijkt een bekende te zijn van het vrouwtje achter het loket en bezit een hostel. Zo wordt dat dan even geregeld hier..
De half moon party blijkt ook helemaal niet op Haad rin beach te zijn. Lekker dan. De full moon is wel hier, maar de half moon is in Baan Tai. Heb ik dit. In mijn hotel en de hotels rond mij zit geen hond volgens mij, denk dat iedereen in het centrum zit.
Vervolgens weten ze niks van mijn reservering af, oke dit gaat lekker. Vind het nu niet meer leuk. Het is inmiddels 20.45u en ik heb honger, dorst en ben moe.
Ik krijg natuurlijk het achteraf kamertje, welke er wel goed uit ziet, maar het hotel valt me echt tegen. Als ik om me heen kijk, zijn er veel mooiere. Valt me trouwens ook op, dat als je hier boekt zonder reservering, je dan altijd goedkoper uit bent. Die mensen boekten dus gewoon op de pier zelf, bij vrouwtjes die daar vragen of je een hotel zoekt, en worden nog naar hun hotel gebracht ook..
Oke, ik heb even een dip na deze hele gang van zaken. Ik zit even rustig en ga wat eten, want dat heb ik nog steeds niet gedaan.
Ik eet wat in een restaurantje tussen alle stelletjes en groepjes. Mmmm, leuk dit. Voor het eerst heb ik even een hamburger gegeten voor meer Hollandse prijzen. Dacht dat je vlees op deze plek wel kan nemen.. Nu snel wegwezen hier.
Hoor muziek van het strand af komen en loop erheen. Er zijn wederom vuurshows, maar het het is er heel rustig bij de bar Cactus. Ik ga zitten aan een tafeltje, waar ook een meisje alleen zit. Ik spreek haar aan en ze komt uit Israel en ook alleen op reis. We kletsen, dansen en hebben het gezellig. Het is niet heel druk, maar wel genoeg mensen voor een klein feestje. Rond 1u ga ik richting bed en we spreken af om de volgende dag naar het strand te gaan.

De volgende dag zit de aansluiting ferry-bus-vliegveld me niet lekker. Ik zou dan om 14u ongeveer arriveren en mijn vlucht gaat om 15.30u. Beetje krap voor een internationale vlucht, want ik moet ook nog met de taxi naar het vliegveld. Kak! En nu? Ik check het internet. Er moet ook nog ergens een soort high speed ferry zijn, een soort catamaran oid.
En ja hoor, 3 dagen van tevoren boeken.. Hun kantoor zit in Tongsala, daar ga ik niet helemaal heen. Ik vraag de receptie om voor me te bellen. Hij wil wel voor mij boeken. Grof geld moet ik ervoor betalen, maar so be it. Nu zal ik rond 13u daar aankomen, heb ik wat meer tijd. Wel nog steeds de boot van 7.15u, dus om 6u word ik opgehaald met de taxi. Ik ga dus niet slapen denk ik zo.. Dit voelt wel beter, ook al is het weggegooid geld voor dat andere ticket.
Ik spreek af op het strand en daar liggen we eigenlijk de hele dag. Eten heerlijke pad thai in een omelet en chillen tot 18u voor een resort.
We hebben het over de jungle party van vanavond. Een Amerikaan, waar we even mee gesproken hadden, regelt een taxi voor 6 personen voor ons en zijn vrienden. Dat is mooi.
Een Nederlands meisje (22?) en haar 65-jarige oud collega waar zij mee op vakantie is, gaan ook mee. Hilarisch toch? Het wordt een techno-feestje, maar zij past zich overal makkelijk aan.
We gaan zelf even rusten in ons hotel en spreken om 23.45u af in het hotel van de Amerikanen. Flink verbrand.. En bedankt Vision!
Lekker gedoucht, wat gegeten. Overal zijn fluoriserende shirts, verf en sieraden te koop. Een leuk gezicht zo 's avonds.
Ik probeer nog wat te slapen, een half uurtje. De Amerikaan haakt af, dus zullen we het alleen moeten rooien. Ik loop naar de anderen en houd een taxi aan. We gaan Natalie ook nog ophalen in haar hostel. Het is een klein half uurtje rijden met de songthaew en ze rijden als een malle. Voor ons zitten ze al met buckets in de taxi..
We komen aan op de jungleparty, een soort pre-party van de half moon. Het lijkt op een soort van festival met maar 1 podium en het is niet ontzettend druk. De entourage met de lichtgevende verf, vuurshows, het decor en de blije mensen maken het wel gezellig. We dansen, socializen met andere backpackers en gaan rond 3u weer naar het hotel. Ik moet zeggen dat dit niet veel voorstelt in vergelijking met de festivals in Nederland, maar de meeste landen kennen dit principe denk ik niet.

De volgende dag ga ik maar even niet de zon in. Ik loop wat, drink mijn favoriete ontbijtshake bij het plaatselijke bakkertje en koop wat souvenirs. Even liggen en rond een uur of 17 ga ik richting de bar Amstardam, dichtbij Thongsala village, waar je een heel mooi uitzicht hebt over Koh Pangan. Natalie reageert niet op mijn bericht, dus ga ik alleen. Een taxi brengt me, het is 30 minuten rijden, berg op, berg af.
Maar eerlijk is eerlijk, het is het waard. Het is sprookjesachtig. Er zijn joints te koop, die gretig aftrek vinden. Ik blijf tot een uur of 20u hangen, de Amerikaan uit de bus was er ook. Daarna terug in de songthaew met oa transgender vrouwen, wat hilarisch was. Die zijn zo gek als een deur.
Ik zit te twijfelen of ik naar de half moon party ga. Ik weet niet of Natalie nog wil, dat zou ze nog laten weten, maar daar ga ik niet op wachten. Ik besluit uiteindelijk toch te gaan in mijn eentje. Kan mij het schelen, dit moet ik toch meemaken...
Bij het zwembad zit een groep, die ook wacht op de taxi. Ik loop erheen en meng me erin. Dze zijn elkaar aan het beschilderen. Het zijn Israëliërs (who else?), Engelsen, een Amerikaan en een Australiër. Deze twee laatsten hebben een filmbedrijf, die films maken van feesten van over de hele wereld. Ik moest een formulier tekenen, waarin je dan afstand doet van je portretrechten. Okay, best hoor.
Het is al een gekkenhuis in de songthaew, een Engelsman is helemaal hyper en de nacht moet nog gaan beginnen. We zitten er met zijn twaalven ingepropt.
Eenmaal aangekomen, is het natuurlijk moeilijk om de grote groep bij elkaar te houden. Sommigen wachten op elkaar als ze aan xtc willen komen en pilletjes proberen te regelen. Ze doen er allemaal heel geheimzinnig over haha wat echt een beetje triest overkomt.
Er komt een Amsterdamse, geneutraliseerde Zwitser bij staan, die ik ken van de taxi gisteren op de weg terug. Ik laat de groep achter en ga met deze jongens mee. Ik ga natuurlijk niet lang wachten op een pilletje voor een ander en ze treuzelen me teveel.
Bij het hoofdpodium is het druk, vol lichteffecten en aangeschoten mensen. Ik ontmoet een Nederlands meisje van 19 en Christian, een Duitser. Zo gaat de nacht voorbij. Wel raar dat de lichten rond 3u uitgaan en niemand eigenlijk weet of het feest voorbij is. Dat weet ik eigenlijk nog niet zeker, dacht dat er iets was met de elektriciteit. Maar misschien eindigt het feest al vroeg?

Ik slaap de hele nacht niet, dit wordt wat de komende reisdag. Snel inpakken, uitchecken om 6u en het busje in richting de Lompraya ferry. Deze vertrekt 7.20u.
Ben nu al kapot en moet nog de boot in, bus, vliegtuig en vliegtuig.
De ferry en de bus overleef ik en om 12u komen we al aan in Krabi. Die tijd blijk ik ook wel nodig te hebben, want het is weer chaos bij de bussen/taxi's. Voor 600 bath mag ik mee naar het vliegveld, mooi niet dus. Uiteindelijk stap ik via Krabi town in de bus en kom ik mooi op tijd aan.
Eerst naar Bangkok vliegen, vervolgens een paar uur wachten, dan naar Phnom Phen.
Cambodja, here i come!

Xx