De grauwe Russische stations van de Transmongolië

Op zondag is het dan zover. We slapen weer uit en gaan op ons gemakkie ontbijten, douchen en pakken. Dimitri haalt ons op bij het hotel en brengt ons naar het station. Weinig toeristen hier. We zien op het station vieze, zwetende, stinkende Russen, dikbepakt en hopen en bidden maar dat dat niet in onze coupe komt zitten. We doen onze laatste inkopen voor de treinreis naar Irkutsk van drie dagen. Als kleuters brengt Dimitri ons naar de juiste wagon en neemt hij dan pas afscheid. We checken in bij de provodsjnika Jellena. Dit is de gastvrouw, die onze coupe beheert en schoon houdt. Er zijn er twee, één voor de dag en één voor de avond/nacht en Jellena is onze favo. De ander is een beroepschagrijn.
We vinden onze cabine en installeren ons al helemaal. Spannend wie we als medereizigers zullen hebben! Gelukkig valt het mee. Er komt een Duitser, Christoph heet hij, jaar of 60 denken wij. Hij is heel erg aardig en reist met ons mee tot aan Irkutsk. We zijn tot nog toe met zijn drietjes, het is even afwachten of er onderweg nog iemand bij zal komen.

Het is 34 graden buiten en tot onze grote schrik is het in de trein ook 34 graden. Geen airco dus, what the fuck! Dat was ons anders beloofd! Niet te harden hier!
Twee coupés naast ons zitten 4 russen van een jaar of 25 die al enorm naar de alcohol ruften. Zelfs als ze de deur dicht hebben gemaakt komt de stank er door heen. Heerlijk.
Na 4 uur stoppen we in een stadje voor 30 min en gaan even die hete trein uit. Buiten is het aangenaam, er staat een windje. Even afkoelen. Christoph gaat ook naar buiten om even rond te lopen. Er is niet veel te beleven op het perron. Op een gegeven moment staat Coba naast het raam van de coupé en ziet daar een vreemde man rondsnuffelen. Als hij ziet dat Coba kijkt, loopt hij snel weg. We hebben al onze waardevolle spullen in onze rugzakken, dus hij kan niks gejat hebben. Maar Christoph heeft zijn rugzak er wel nog staan. Als deze aan komt lopen, vertellen we het hem en hij gaat meteen kijken. Gelukkig niks gejat. Even later is Christoph alweer terug naar de coupé en ziet hij diezelfde man weer rondsnuffelen daar. Als hij verhaal gaat halen blijkt het onze nieuwe coupe genoot te zijn! Hilarisch weer, hij wilde niks jatten maar was in de war welke zijn bed was. Wij hebben namelijk niet het juiste bed genomen omdat de cijfers er niet duidelijk bij staan. Hij kleedt zich nog even om en als dan de deur weer open gaat hangt er een enorme knoflook lucht in onze coupé. Tof, daar zitten we dan de komende drie dagen mee! Geen woord Engels is erbij en hij blijft maar Russisch lullen tegen ons, waarop wij hem steeds vragend aankijken. Telkens als hij opstaat en zijn armen omhoog doet, dwaalt er een bedwelmende geur op ons neer, daar zeg je u tegen.
De rus, Nicolas heet hij maar we noemen hem voor het gemak even 'de oksel', geeft het dan maar op en besluit niet meer tegen ons te praten en alleen op zijn bed te blijven liggen. We lopen een paar coupés rond om te kijken hoe alles eruit ziet. We komen erachter dat eerste klas wel airco heeft, maar voor de rest niets extra's. Derde klas is een open ruimte met heel veel bedjes. Iedereen in een kamer zeg maar. Wij zitten dus tweede klas.
Ondertussen drijven wij hier compleet weg omdat het nog steeds 1000 graden in de coupé is en we ons helemaal kapot zweten. Als avondeten maken we een overheerlijk zelfgezet bakkie noodles in onze degelijke thermosbekers. Wat zijn wij toch voorbereid! We hebben een vreetzak mee met genoeg voer voor de hele trein. Mueslirepen, snoep, koekjes, ook van Nederlandse bodem, en water. We zullen de komende dagen heel veel water nodig hebben. Later op de avond besluiten we met Christoph naar de restauratiewagon te gaan voor een drankje. Ze willen ons een duurdere buitenlands biertje aansmeren, terwijl wij duidelijk om een Russische vragen. Als we dat nog eens aangeven, zegt de serveerster schaamteloos dat het een Russisch biertje is, terwijl er heel groot Stella, made in Belgium op staat. Joehoe, we zijn niet helemaal van gisteren. Uiteindelijk lukt het ons een blikje Russische shit te bemachtigen. Christoph blijkt net gepensioneerd te zijn, hij was een protestantse pastoor in Hamburg. Ondertussen komen er twee tandloze Russen ons entertainen. De een steekt en passant nog ff zijn neus tussen de tieten van de serveerster die dit erg lijkt te waarderen. Heel bijzonder. Ze zetten ons echte wodka voor, maar die smaakt naar spiritus. Daarna krijgen we zijn fotocollage op zijn telefoon te zien. Blijkbaar is er in Rusland ook een wassenbeelden museum, want hij staat met Jan Peter en Medjedev op de foto. Wij maken daar weer een fotootje van, want het is echt te hilarisch. We krijgen nog een biertje aangeboden maar we smeren hem gauw voordat het een zuipfestijn wordt. :-)
We maken ons bedje op voor te slapen, iedereen trekt een soort van pyama aan en we installeren ons voor de nacht.
Da nacht is lawaaierig en bloedheet. Een oogkapje tegen het licht van de stations is aan te bevelen. Na een zweterige bedoening staat Coba al om 0630 op. Even wassen aan de kraan. Mariska blijft tot 1030 liggen. Blijkbaar kwam de slaap pas in de ochtend. Op de stations kunnen we er even uit. Maar niet bij alle, want de meesten zijn stops van 2 min. Als we ergens een half uur staan, dan gaat iedereen eruit. Zo ook om 1030. Omdat Maris dan pas opstaat, lopen Christoph en Coba alvast het perron op. We kijken wat rond in het stationsgebouw en lopen dan weer terug. Blijkbaar niet snel genoeg want ineens moet iedereen gehaast de trein in. Alle trapjes zijn al omhoog behalve bij onze wagon. We moeten rennen om de trein te halen! Maris is al aardig in de stress. Wel gek trouwens want we waren er nog geen half uur uit, en de trein staat nog zo'n 10 min voor we daadwerkelijk vertrekken. Pfiew, maar net op tijd dus.
Ondertussen hopen we nog steeds dat de oksel van bloesje (die aardig van een penetrante zweetlucht doordrongen is) verwisselt, maar dit gebeurt niet. Sterker nog, hij wappert er graag mee. Living on the edge!
We gaan in de middag nog even naar de restauratie wagon om wat te eten. Het is niet vies, maar wel een beetje flauw en karig. Niet echt een succes. De soliankasoep was best oke. Ze smeren Christoph een grote maaltijd aan, maar hij zelf denkt een kleine te hebben besteld. Altijd leuk voor als je de rekening krijgt!
Inmiddels zijn we alweer 2 tijdzones door, dus het wordt steeds lastiger de tijd te onderscheiden, omdat het gehele treintraject in Moskou tijd wordt weergegeven. 's Avonds is het weer tijd voor een noodle traktatie! Yeah!
Om 20.50u stoppen we voor 30 minuten in Yekaterinaburg, een grotere stad, waar wel een paar backpackers opstappen. We geven een paar klompjes aan de kinderen die in de coupe naast de onze slapen en waar we eerder al wat snoep mee uitgewisseld hebben. "Spasibo" zegt ie, dankjewel.. Hij komt later nog "goodnight" zeggen, daar hebben ze vast lang over na moeten denken ;-) heel schattig.

Ode aan onze coupé genoten:

De Oksel
Hij oogt onschuldig. Gewapend met een koffiemok in de ene en zijn beruchte blousje in de andere hand, baant deze stinkende homo sapiens zich een weg door het befaamde treinleven. Maakt hij vrienden onderweg? Neen. Maakt hij een hartelijk praatje met medereizigers? Neen. Is hij gastvrij zoals de Russen er bekend om staan? Neen. Is hij fris? Neen. Maar wat is hij dan wel? Hij is gevaarlijk! Met zijn gouden tanden in zijn mond en zijn madame Edna zonnebril op z'n harses. Uit het niets regelmatig roepend vanuit zijn bovenste stapelbed, om zijn Zweedse raadsel op te lossen. Wetende dat wij geen Russisch spreken, verwacht hij dat we een woord weten en dat ook nog in het Cyrillische schrift kunnen vertalen? Een vreemde eend. Maar het lukt ons wel om hem Den Haag aan te reiken.
We laten de volgende scenario's de revue passeren:
- Morgen in alle kranten:
Twee Nederlandse toeristen gestikt in de TransMongolië express!
- Morgen in alle kranten:
Dode man gevonden langs het spoor, TransMongolië Express, authoriteiten hebben door penetrante lucht moeilijkheden met het bergen van het lichaam
- Morgen in alle kranten:
Door onbekende oorzaak is de TransMongolië Express gecrashed. Vermoedelijk zijn alle passagiers en machinisten onwel geworden danwel bedwelmd.

De Priester
Deze door rust omgeven Duitser blijkt spiritueel te zijn. Als leider van het heiligdom in Hamburg, aan alle godsgeboden gehoorzaam. Maar zo rein als hij is, er is altijd een moment om te godverren. Zelfs voor een priester. Over de godvergeten hitte bijvoorbeeld. Ook blijkt deze godsonderdaan gescheiden te zijn. Die priesters van tegenwoordig!

Na een klamme nacht worden we weer wakker. De ochtend begint goed als onze Russische oksel zijn glas hete koffie morst over Mariska's broek. We geven toe, hij is lelijk, maar dan hoef je hem nog niet zo te behandelen ;-)
We stoppen op de meest troosteloze stations, waaronder Omsk en Novosibirsk, de hoofdstad van Siberië. Hier begint het ook wat frisser te worden. Er worden wat waren aangeboden op de verschillende stations, waaronder gedroogde vis die er best wel smakelijk uitziet. Maar we besluiten onze mede wagongangers de geur te besparen. En we kopen viskoekjes en een soort van worstenbroodje. Ondertussen hebben we vriendschap gesloten met de kinderen in onze wagon. Met Mariska der vertaalapp komen we een aardig eind, maar we kunnen niet terugvertalen. Dat is wel jammer. De kinderen heten Andrej en Tanya waarmee we steeds snoep uitwisselen. De jongen blijkt een turner te zijn, en Mariska probeert het te linken aan een bekende Russische sporter. Op een gegeven moment wil ze de naam van de schaatser noemen, maar ze komt niet op de juiste naam. Ze zegt een paar keer Kalasjnikov tegen de kinderen en de moeder ligt helemaal in een deuk. Maris dat is niet het juiste woord voor kinderen! Even overwegen we om de kleine turner te vragen of hij ook doping gebruikt, maar we doen het maar niet. :-)
Uiteindelijk is het al 0130 uur als we ze onze coupé uitjagen, iedereen wil slapen.
Het is veel frisser geworden en vanacht moeten we dan ook onder een deken slapen. Fijn! Inmiddels zijn we in totaal 5 tijdszones door..

Lekker geslapen, wel wat tochtig met het koudere weer en onze hoofden tegen het half open raam aan. Brrrr. We maken ons op voor weer een lange dag in de trein..
En nee.. Het blousje is nog niet vervangen :-(
Het opladen van apparaten doen we in een 220V stekkeraansluiting, waarvan er maar 2 per wagon zijn. De rest is 50V, waar we niks aan hebben. Op een gegeven moment wordt je toch wat makkelijker in het alleen laten van de spullen, die liggen op te laden. "Het is toch een soort van familie", aldus Mariska. Je kan er ook moeilijk de hele tijd bij gaan zitten, omdat het aan het einde van de wagon is.
We nemen afscheid van Andrej op het station Krasnoyarsk. Het begint te regenen, alsof het niet grauwer kan. Onderweg passeren we vlaktes met loofbomen, dennenbomen en heide in bloei. En schattige kleine stationnetjes. Het valt tegen om mooie foto's te schieten, de ramen kunnen niet echt open, dus we hebben weinig ruimte daartoe. Balen.
Nu is het weer noodle-time! We mogen van onszelf ook niks meer kopen vandaag, omdat onze hele vreetzak nog vol zit..
Ondertussen is er een invasie van Duitsers (6 totaal) in onze wagon. Nog geen Nederlander te bekennen en dat is ook wel weer leuk. Een Kazach draagt een t-shirt van 'de Stem', maar er kan geen lachje af als wij hem zeggen dat het een Belgisch shirt is. Wel wil hij met ons op de foto.
Tijd voor een powernap.
Het aantal stops wordt steeds minder, we zitten echt in the middle of nowhere in Siberië.
En inmiddels kunnen we na drie dagen trein geen noodle meer zien.
Verder gebeurt er weinig vandaag. We hebben ook nog contact met een Duits-Russisch meisje, Yevgenia, die we af en toe handig als tolk konden gebruiken. Zij zal ook in onze trein zitten naar Ulaanbataar.
Onze lieve provodsjnika moest natuurlijk nog even op de foto vastgelegd worden. De volgende ochtend krijgen we aardslelijke, maar lieve haarelastiekjes van haar. Wat een schat.
We gaan redelijk vroeg slapen en wachten de laatste stop niet meer af.
De volgende morgen moeten we er om 8u uit, want onze bestemming Irkutsk komt in zicht om 8.45u. De oksel trekt wederom hetzelfde blousje aan, waarmee hij zo zijn zoon in de armen zal vallen. Jek!
We nemen afscheid van onze medereizigers. Op naar Olkhon Island!