Olkhon Island,Baikal en de Siberische gastvrijheid

We worden van het treinstation naar het busstation gebracht door Anna. Het regent.. Hier worden we niet blij van. Mariska heeft geen poncho bij zich en aangezien Anna vertelt dat we op de ferry moeten zonder dak boven ons hoofd en dat het erg koud zal zijn, willen we ergens nog wat kopen, maar niks in de buurt. Die lieve Anna staat haar jack zelf af aan Mariska en zegt dat ze hem later wel weer terug krijgt. Awwwww, wat en hart voor de toerist!
We stappen in een ander busje, dat naar Olkhon Island rijdt. Een Amerikaan, Tony, en een Engels meisje, Charlotte, zitten naast ons en we kletsen wat. Ze blijken ook op dezelfde trein te zitten naar Ulaanbataar, gezellig! Een Rus int geld.. 'money, money! Riep hij naar bijna iedereen en wapperde met wat flappen. Mensen laten hun kaartjes zien en wij hopen maar dat hij begrepen heeft dat wij al betaald hebben. Opeens begint de Rus te schreeuwen dat Tony en Charlotte eruit moeten, omdat ze in het verkeerde busje blijken te zitten! De Engelse pikt dit niet zomaar, zegt betaald te hebben bij haar hostel en zijn zelfs door hun hostel in dit busje gezet. Foutje, bedankt. Zonder pardon gooit hij hen en hun baggage eruit. Zij kunnen Olkhon Island vergeten vandaag. Zie jullie later!! Des te meer ruimte voor ons.. hèhè. Wat een hoop vriendelijkheid in dit deel van Rusland.
Een helse tocht volgt en de regen klettert maar door. Tijdens de lunchstop proeven we wat van de lokale gevulde broodjes, die je bij het tankstation kan kopen. De een beter te vreten dan de ander. We rijden door over de hobbelige wegen. Niet normaal hoe slecht ze hier zijn en dan zeker in dit weer. Hele gaten zijn geslagen en het is niet eens een 4x4, maar de chauffeur dendert door. Na 4 uur rijden kwamen we bij de ferry aan. We blijven lekker zitten in het busje, overdekt en wel, dit wordt gedoogd. Wat zijn we hier blij mee en kijken naar de verlepte Chinezen op de ferry. De helse rit krijgt een vervolg over het 70 km lange eiland, de gaten en de plassen worden groter en we slippen heen en weer. Maar we hebben een goede chauffeur!! De een na de ander strandt onderweg en moet worden geduwd of worden losgetrokken. Niet normaal.
Door de modderstromen is zelfs de onverharde weg horizontaal in tweeën gespleten, waardoor we allemaal het busje even moeten verlaten. Hop, schoenen onder de modder. Wat een zooi. Het uitzicht is wel prachtig, maar ja, jammer van de regen. Uitgestrekte groene weides met af en toe een huisje, omgeven door het Baikalmeer.
We worden gedropt bij ons guesthouse, Nabaimar. Tanya verwelkomt ons en stinkt al net zo als de oksel. Het ziet er nieuw en prima uit zo op het eerste oog. We gaan direct een beetje verkennen, want we hebben nog twee uur voor het avondeten om 19u.
Het is een modderige zooi, maar we laten ons niet kennen. Op zoek naar degelijke schoenen, die we helemaal kunnen vernachelen en evt. achter kunnen laten. We lopen eerst naar de heuvel, vlak bij ons guesthouse. Uitkijkend over de Shaman Rock is het een prachtig plaatje, zelfs in druilerig weer. We lopen naar de mainstreet, en prompt in de eerste winkel, een soort supermarktje, zien we sportschoenen. Die kopen we om lekker af te kunnen raggen in de modder! Voor 20 euro zijn ze van ons, oerlelijk en lekker dezelfde voor ons beiden haha. Voor lul.. We lopen verder voor een poncho, maar niet gevonden. De mensen blinken niet uit in vriendelijkheid hier, ze laten je niet uitpraten of ze roepen al 'nee' tegen je dat ze iets niet hebben. Ongelooflijk. Ze snappen niet eens wat we willen zeggen!
Het stadje Khuzir is wat troosteloos, echt Russisch. De koeien lopen over straat en de winkeltjes en restaurantjes zijn klein. Alle huisjes zijn van hout. En natuurlijk de brede onverharde wegen in de modder.
We keren terug naar het guesthouse en eten met de pot mee. Best oke, vlees met aardappelen en soep. Even op de Wifi na vier dagen zonder. Daarna eindelijk douchen!! Wat zijn we weer schoon en fris.
We zijn er nog niet uit wat betreft de activiteiten voor de komend twee dagen en besluiten morgenochtend wel te kijken.

Na een heerlijke nacht worden we op tijd wakker. We besluiten alvast voor het ontbijt een tourtje voor die dag te boeken. Het kan maar alvast geregeld zijn. Bij de receptie weet het meisje niet zoveel, en als ze naar achteren loopt om info te vragen, zien we dat de eigenaresse nog in bed ligt. Het meisje komt terug en zegt dat de info pas over een half uur beschikbaar is. Yeah right. Dan moeten we nog eventjes wachten tot het ontbijt begint. Na eerst een kwartier genegeerd te zijn door het personeel, is deze is best wel te doen. We krijgen pannenkoekjes, pap, droog brood met kaas en worst en een gekookt eitje. Dan zoen we de eigenaresse weer, ze zegt dat ze constant heeft geprobeert te bellen voor de tour, maar er niet doorheen komt. Wij weten wel beter, ze regelt dus niks. Ook schijnen er een aantal tours niet door te gaan omdat de wegen te slecht begaanbaar zijn. Wij besluiten om dan zelf maar op pad te gaan. Rugzakkie mee, 2 paar dezelfde lelijke roze gympen aan, en wij zijn klaar. We lopen de berg op met uitzicht op de bekende Shamanka rots. Daarna vervolgen we de weg langs de kust, alles is ondanks de dreigende wolken wel heel fotogeniek. Toch Coba? :-)
Oude scheepswrakken, verlaten fabrieken, kerkje, landschappen, huisjes en met stront besmeurde zwerversonderkomens. Met mooie muurschilderingen, dat dan weer wel. Met gevaar voor ziektekiemen moet ook dit op de foto van de fotograaf.
We komen nog koeien tegen en vanalles en na een uur of wat besluiten we weer richting dorp te gaan. Met het oog op de wolken vinden we het een goed idee om een kleine lift te vragen. Mariska steekt enthousiast dr duim op naar een aankomend busje, en de chauffeur steekt minstens net zo enthousiast ook zijn duim terug op. Zover onze lifters verhalen. Dus we lopen terug onderwijl zingend van een potje met vet.
We besluiten de twee museums die het dorp rijk is, te gaan bezoeken. Het historisch museumpje hadden we al gespot, het Sjamaan museum moeten we nog ff zoeken. Eerst naar het historische dan maar. Dit is een allegaartje aan ouwe troep. Verzameld door een oud leraar. Alles in het Russisch dus we snapten er helemaal niets van. Vieze opgezette dieren, werktuigdingen, kaarten, troep en heel veel troep. Niet te benoemen eigenlijk. Dat ze daar nog toegangsgeld voor durven te vragen!
Door op zoek naar het andere. We vragen verschillende ernaar, maar niemand schijnt het te kennen. Heel vreemd dit. We komen bij een marktje aan met allemaal prullaria en warempel, met poncho's! Maris is helemaal gelukkig. Zie je net dat er vandaag geen regen valt...:-)
Voordat we de rots op gaan, vinden we dat we eerst iets moeten eten, al hebben we niet zo'n honger.
Als we een restaurant in een gertent binnenlopen, zitten daar de Nederlands- Russische Sergej en de Rus Roman. Omdat wij de menukaart niet kunnen lezen, vragen wij hen om hulp. Ze zijn in opperbeste stemming, maar we komen er al snel achter dat ze ook al een stuk of 15 Russische jenever naar binnen hebben getikt. Vandaar. Ze besluiten voor ons te bestellen, hier hebben wij niets over te zeggen. Het worden dumplings met gehakt en bouillon erin. En rauwe omul vis, vers uit de diepvries want hij is nog bevroren. Wat uitjes en peper erbij en het is net haringhappen. Maar haring is lekkerder. We mogen geen vooroordelen hebben. Russen kunnen er niet zo goed tegen als je denkt dat ze veel drinken en allemaal doping gebruiken. Met een knipoog dat wel, maar ze bleven erop terugkomen. Het is gezellig, totdat ze dronken en luidruchtig worden. Waar halen wij die vooroordelen toch vandaan? Wegwezen hier!
We lopen de klif op vlak bij de Shamanka rots. Hier staan ook de heilige Shamaan palen, omhangen met gekleurde linten en versieringen. Wij hangen er ook één op. Inmiddels is het aardig fris geworden. We schieten nog wat foto's in de nog steeds bewolkte omgeving. We besluiten nog een poging te doen het sjamaan museum te vinden. Dat moet hier toch ergens zijn. Na het hele dorp te hebben doorzocht geven we het op en lopen terug naar de guesthouse. Tijd voor wifi. Na uitgebreid onderzoek, blijkt het hele museum niet te bestaan. Wij vinden dat het wel thuis hoort hier. Hoe komen we erbij? Die kut Lonely Planet ook - die geven we gewoon overal de schuld van.
Nogmaals vragen we aan de Tanya of onze tour morgen wel nog doorgaat. Na meerdere vage uitstoten, concluderen wij dat ze nog niet geinformeerd heeft. Het klopt van geen kanten. Tanya uhhh dit zaakje stinkt :-).
We gaan onze heil elders beproeven.
We lopen naar Nikita guesthouse, hier zouden we eigenlijk verblijven, maar deze bleek volgeboekt. We sleuren ons door de modder en komen aan bij een soort van hippieonderkomen. Allemaal huisjes met muurschilderingen en houtsnijwerk. De benadering is hier een verademing tov ons guesthouse. We boeken de tour voor morgen en Coba boekt een massage voor erna. We lopen er nog even rond en wie zien we daar? Tony blijkt inmiddels ook aangekomen te zijn. Hij schijnt gisteren nog samen met Charlotte een busje te hebben kunnen regelen. Het mag een wonder heten. Tony lijkt al aangeschoten te zijn en heeft het over de disko bar aan de hoofdstraat. The place to be.
Inmiddels is het etenstijd, we eten als vorstinnen! Meer dan genoeg deze keer. Na het eten gaan we naar de befaamde disko bar. Bij binnenkomst zijn we nog de enigen...en zo blijft het. Ruige tent dit!
Na een drankje gaan we maar weer. Op de terugweg nog even langs de supermarkt inkopen doen voor morgen. Deze is gewoon tot 4 uur 's nachts geopend!
Dan maar naar bed..

De volgende ochtend ontbijten we weer schraal. Om 9.30u staan we klaar bij Nikita hostel voor de tour. We verwachten heel wat van vandaag! Het lijkt een stralende dag te worden.
Een Russische vrouw met een gefluoriseerde hoofddoek is onze reisleidster vandaag.
We stappen op de boot met ongeveer 20 man, de meesten Russisch, een Spaans stelletje en een groep Chinezen. We weten dat er weinig uitleg gegeven kan worden in het Engels, maar onze gids spreekt wel wat Engels. Helaas blijkt ze niet de moeite te nemen om ook maar iets te vertalen. En ze blijft maar doortetteren in het Russisch. Daarop besluit een Russisch meisje om een aantal kernpunten alsnog voor de niet-Russische groep te vertalen. Jammer van de gids. Het is duidelijk dat ze nog niet echt aan Westers toerisme gewend zijn hier. Later vertaalt een Oost-Oekraïner ook nog dingen aan ons in het Duits, die schaamde zich waarschijnlijk ook een beetje voor deze slecht georganiseerde tour. Wel lief van 'm.
Waar wij een gezellig boottochtje verwachten naar het noordpunt van het eiland, cape Kobhoy, mondt het uit in een ware wereldreis.. Maar liefst 5 uur zitten we op dat bootje en we komen geen knoop vooruit. Ondertussen worden deze Nederlanders wat ongeduldig, blijkbaar als enigen van de groep. We beginnen alweer chagrijnig te worden.. De bedoeling was namelijk van deze tour om wat rond te kunnen lopen op het groene eiland tussen de Heidivelden. We zien de uren wegtikken. En ondertussen weten wij niet waar we aan toe zijn, ons wordt niets verteld. De Russen uiteraard wel. Hierbij willen we wederom Lonely Planet bedanken voor de waardeloze tip.
De lunch is op de boot. Vissoep met graten, een droog broodje en doorgetrokken thee. Mmmmm genieten! En dat tussen de stinkende motoren van de boot. Wat een tijdverspilling deze tour.
Ondertussen wordt het wat fris, de wind waait lekker.
Om 15u mogen we eindelijk van dat godvergeten bootje af! Meteen een stuk warmer en we huppelen tussen de groene weides door. Het is het hier echt prachtig, dat dan weer wel. We worden met het busje op hoge wielen op verschillende plekken gedropt. Wel fotogenieke plekken. Het fototoestel draait overuren. Het busje scheurt door de bossen, trekt zich door de modder en we vallen steeds bijna om, niet normaal dat dit ding hier kan overleven. Er bestaan wel 100 van zulke busjes op het eiland, echt te grappig..
Uiteindelijk hebben we met deze sightseeing spots nog wel een leuke middag.
Om 18.30u zijn we terug, dus Coba racet naar haar heerlijke massage. Mariska schiet nog wat foto's en dan lekker eten. Nou ja, lekker, de helft laten we weer staan.
We zijn flink rozig van de hele dag in de buitenlucht en slapen heerlijk.
Morgen de reis terug naar Irkutsk en dan eindelijk Mongolië!

Pozdravleniya Coba i Mariska